Castelão, voz real, desde Uruguay (subtítulos en galego tirando a portugués)

Este pequeno discurso na voz de Castelao pronunciouse en Montevideo para presentar a obra Os vellos non deben de namorarse, cando se representou por primeira vez. A obriña fora concebida en Galiza nos anos da República e rematou de configurarse no exilio. Un pracer dar coa voz do autor.

O Uruguai e máis nós in Tirarrollas
Plantamos un ceibo  in Tirarrollas

máis plabras de substrato

as palabras máis vellas, as máis belas

Violencia Familiar

Rap contra a violencia de xénero

A bela e a besta in Tirarrollas, esta canción remasteriza o contiño da bela e a besta. Os de 4º do curso pasado fixeron versións de contos populares. Neste enlace podedes lelos e ver outro vídeo de Porta interpretando o tema.

Huecco y Hana- Remataron as bágoas

O vindeiro 25 de novembro, os de 3º da ESO imos participar nun evento na cidade de Vigo que pretende sementar conciencia sobre a violencia de xénero. Tentaremos con  alumnado dos institutos da cidade facer unha gran cadea humana que chame a atención da xente sobre as múltiples e sofisticadas formas que pode chegar a adquirir a violencia síquica e física sobre a muller na sociedade sexista que herdamos  do pasado.
Só hai que pensar nas letras dalgunhas cancións que escoitamos habitualmente nos medios de comunicación para darnos conta de como viaxan estas mensaxes encubertas de anulación da persoa a favor dunha idea bastante retorcida do amor. Estamos seguros de que nos debates previos ao evento sairán múltiples manifestacións da violencia por razón de sexo. En canto vaiamos xuntando conclusións irémolas verquendo como poidamos. Temos apenas dúas semanas, hai que aproveitalas!

libros libros libros

as linguas de españa

LÉXICO DE SUSTRATO




VOCABULARIO PREINDOEUROPEO: Gabanceira, mata, queiroga (var. quiroga, queiruga, queiroa), carrasca, carqueixa, carroucha, coto, sobaco, morango (var morodo, amorodo, merodo, morogo, amorote, morote), touza, morea, petouto, barro, lastra, cádavo, esquerdo, cama, balsa, sarrio, veiga. 


VOCABULARIO INDOEUROPEO: pala 'cova', cabana, cabaz, cabazo, cabaceira, páramo (PRECELTA)  carro, camiño, cervexa, bragas, camisa, bidueiro, lamagueiro, ameneiro, colmo, embelga, gancho, cheda, camba, rodaballo, careixa, beizo, lama, lousa, laxe, burato, callau, braña, seara, senra, billa, berce, tona, broa, terco, estancar, virar (CELTA)


TOPONIMIA: son prelatinos todos os nomes de lugares con elementos USC e ASC: Beasque, Viascón, Ledusco, Tarascón,; OBRE: Barallobre, Callobre; CAR, COR, CA: Cangas, Carnota, Coruña, Cambre, Corme, Cornido, Corcubión.
HIDRONIMIA: Deva, Limia, Sar, Teis, Tambre.




Hai moito que facer con este vocabulario: procurar o significado de todas as palabras, tentar agrupalas por campos semánticos, xogar a compoñer con elas. Tamén faremos unha incursión nos mapas para identificar topónimos con raíz prelatina. Boa viaxe polas fontes léxicas do noso idioma!








TEXTO 1

Como cada luns, para chegar antes a casa, vou polo camiño vello cheo de breixos, xestas e brancos croios ata chegar ao camiño que dá aos carballos. Un día viña eu tranquilamente de volta a casa cando batín cun seixo e caín ao chan. Ao caer fun dar cun carreiro de cunchas de vieira e de espiñas de xouba que remataba nun berce de cádavos cubertos de tona. Asustada, marchei correndo. Conteille todo ao meu pai e tranquilizoume dicíndome que debía ser dalgún cazador toleirón que quixo gastar unha broma macabra. E deixei de preocuparme, pero por se acaso por alí non volvo.

berce futurista de vimbio

TEXTO 2

Un día calquera, estaba eu na casa un pouco agobiado. Entón saín por aí dar unha volta. Levei comigo unha empanada de xoubas, unhas vieiras, un rodaballo e un refresco para facer unha merendola na praia que hai por debaixo da touza. De camiño ía tan despistado que batín cun croio e doeume tanto que emepecei a dar chimpos ata que acabei estampado nun carballo. Despois dese terrible incidente, como puiden cheguei á praia. Sentei na area e comín para recuperarme. Obsevei que tiña diante miña unha laxe que me pareceu moi bonita pero non quixo vir comigo para casa. Cando regresei, sen querer espertei o meu irmán pequeno que durmía no berce. Acabei o día vendo un documental sobre o hábitat das carrascas e dos carballos. 

petroglifo de Portela das Laxes, en Viascón

TEXTO 3

Os homes comeron xoubas e vieiras. Os nenos rodaballo e coruxo. Ao remataren os nenos foron xogar á beira do río, e un deles bateu cun pelouro e foi caer nun breixo. Había un carballo para apoiarse nel. Foron correndo ata as cabaceiras, onda os pais; alí estaban deitando o bebé no berce e unha vez xuntos, sentaron a merendar amorodos. CLONU




TEXTO 4


A semana pasada fun á praza mercar unhas cousas que me mandara a miña nai. Como chegaba tarde e empezaba a chover, fun collendo un atallo. Coas présas non miraba o chan e batín cun croio chantado no medio do camiño e caín enriba dun breixo. Para erguerme suxeiteime á póla baixa dun carballo e saín pitando cara a praza. Ao chegar, merquei o que me encargaran: unhas vieiras e un rodaballo, un quilo de xoubas e dous coruxos. NUCLO

los suaves

SE EU FOSE DEUS.............

Hai máis ou menos un ano que demos pistoletazo de saída a unha nova singradura deste caderno coa letra desta canción mítica de Los Suaves, supersuaves de Ourense con vocación universal. A letra é tan suxerente que os de 4º A do curso pasado elaboraron todas e todos unha microtese sobre as súas intencións no caso de seren divinos.  Tanto a letra da canción ( versión galaica) como as ideas que desencadeou poderás atopalas AQUÍ. Este ano voltaremos meditar que fariamos nós co mundo no caso de vérmonos na situación de poder cambialo. Vaia se podemos!

Dámos a benvida no comité de redacción ao alumnado de 3º da ESO, que xa nos demostrou nalgunha ocasión que son quen de apuntarse ata a un bombardeo. Temos grandes regueifeiros no grupo, amantes do teatro e da poesía e algún que outro ciberespontáneo. Todo estará permitido excepto o aburrimento. Tentaremos capturar as ansias creativas do alumnado de Diversificación e canalizaremos todo traballo orixinal que se nos poña diante de calquera espontáneo estea ou non correctamente matriculado. Un saúdo a todo o alumnado do IES ROU e a todos os rapeiros, repentistas e másters da rima libre de Teis e do resto dos barrios da Ría de Vigo.

O BARRIO DE COIA. DOS ANOS 60 Á ACTUALIDADE - PARTE 2 (HISTORIA DE VIGO)

FALEMOS DE PORTONOVO

Dende que eu teño memoria, o pobo por parte do meu pai, Portonovo, pasou por moitos cambios, pero o principal foi iso que damos en chamar humanización: onde antes había prados e monte con moita variedade de árbores, agora hai urbanizacións con edificios, estradas, parques infantís, etc.

O meu pai contoume que cando el era novo, de rapaces, ían ao monte e facían cabanas de madeira enriba das árbores que talaron para urbanizar. As novas vivendas ocúpanse só no verán con turismo case sempre familiar. Pouco a pouco as fincas son vendidas para rendibilizalas en forma de cemento e ladrillo. É unha pena que o noso pobo sexa famoso só por iso.

Cando eu era pequeno, todo o mundo tiña galiñas e pitos e os vellos pasaban o día nas hortas, ás veces xa con tractor, a coidar dos animais e cultivar o necesario para ter o básico para todo o ano.

A pesar de todo, a xente segue conservado os vellos costumes e adaptándoos ás novas circunstancias.

Rewind aportado por.....................PIMPÍN

O CAPITÁN

O turbio capitán, alto e sinistro
cunha cara proterva de ministro
nacera, ben se sabe, alá en Chandrexa,
e todos os seus homes
tíñanlle moita envexa
e apoñíanlle nomes
mentres arriaban xuntos a cangrexa.

Chegara a capitán, pobre infeliz
con ningún dente san e un aro no nariz.
Gustaba de xantar en cada porto
sentado no peirao vendo a baía
poucos froitos de mar, ningún do horto
non sendo unhas rebandas de sandía.
Moita carne de año, xato e porco

moita caza de pluma e máis de pelo
moitos doces, xaropes e marmelo
e chulas e filloas, coma un orco.
Non limpaba os dentes e fedía
o seu alento a carromeiro podre
e asustando aos serventes, cada día
bebía canto ron cabe nun odre

XOSÉ MIRANDA: Piratas polo Miño

CONTRA MAR

Caeu

sentiu a friaxe

logo

o paso rectilíneo

da onda metálica

soubo

doutro mundo

alleo

enxertado

na esfera do mundo

imaxinou

a ferida lacerante

asombrouse

ao sentir o corpo

docemente lene

pasmado

deixouse envolver

decidiu

non forcexar

diluírse

XESÚS FRANCO: Contra Mar, edit. Galaxia, 1995

EVOLUCIÓN DO BERBÉS

Co paso do tempo o Berbés cambiou moito:
onde antes había praia para bañarse e andar ao sol
agora eu agardo o bus todas as mañás,
por onde navegaban barcos de pesca,
chalanas, botes e gamelas
agora circulan coches, camións, autobuses;
fóiselle comendo espacio  ao mar.

Hoxe en día, moitos dos lugares onde a xente traballaba
fabricando cestos, amañando redes,
reparando barquiños
están abandonados.

Recuperouse o espazo da vella Casamar
para facer o Palacio de Congresos.
Onde estaba o servizo de emigración
e a cruz vermella
hoxe hai un macro centro comercial.

Tapiáronnos o mar

O Berbés é o nome do porto pesqueiro da cidade de Vigo. Os cambios urbanísticos nesta zona da cidade foron tan dramáticos nos últimos 50 anos que o lugar é case irrecoñecible. Os soportais das casas de pedra, que eran a primitiva fachada mariñeira, están hoxe en estado ruinoso; o mar queda cada vez máis lonxe e o porto pesqueiro entrou de cheo na dinámica do xigantismo. Todo o litoral está sacrificado, dende Bouzas ata Teis. 

Vigo anos 60

Vigo antes e despois: neste enlace podedes dar con dous vídeos que amosan a evolución urbanística da Ría de Vigo, se vos fixades ben nas imaxes tamén se aprezan cambios notables na Península do Morrazo.

TEIS, BARRIO GRANDE

a capela antiga en día de romaría

a ermida construída segundo o proxecto de Manuel Gómez

o proxecto de Palacios en maqueta

A ERMIDA DA GUÍA:é un dos proxectos de arquitectura relixiosa do autor Manuel Gomez. Está adicada á nosa señora das Neves.


O arquitecto Palacios fixo un deseño moi orixinal que non chegou a realizarse.

Antes deste proxecto había unha capeliña humilde, feita coas aportacións da xente. AQUÍ celébrase dende tempo inmemorial unha romaría multitudinaria á que tradicionalmente acudían xentes da contorna de toda a ría de Vigo para pasar o día enteiro a cantar, bailar e comer cos veciños á sombra dos carballos, algúns centenarios, da vella carballeira situada ao pé da ermida pola banda do Leste.


A Guía reza na tradición popular como unha das sete irmás que coroan cos seus outeiros a banda Sur da Ría de Vigo, todas elas son asentamentos de vellos castros, nalgúns casos desaparecidos por obra e graza da depredación sistemática da nosa cultura. As irmás da Guía son A Peneda (En Soutomaior), O Sino, as Torres de Padín(en Teis), O Castro , O Alba e O Aloia. 
Casualmente, dei cun precioso texto de Cortázar en que nos fai saber que en Dheli, na India, a lenda das sete irmás vai referida a uns paxaros que sempre voan en bandadas de sete. Non é incrible?

a Guía vista actual dende Guixar

antes de que asfaltasen o acceso á ermida
anos 50

§

Teis é a parroquia máis poboada de Vigo. 

Parroquia costeira, comprende 5,80 kilómetros cadrados localizados na ladeira do monte da Madroa. Teis é unha das parroquias máis poboadas con máis de 24.000 habitantes. A causa da industrialización do século XIX, a zona está completamente integrada xa no centro urbano, mantendo tan só as zonas verdes da Madroa, o alto da Guía e o parque A Riouxa. En Teis localizáronse achados do Neolítico e restos da cultura castrexa.

As primeiras referencias á parroquia remóntanse ó ano 1145. No século XVI sofre as invasións dos barcos do corsario inglés Drake, ó tempo que comezan a implantarse en Teis explotacións pesqueiras, que posteriormente crecerán ó incorporarse os industriais cataláns da salgadura. No século XIX, o areal de Guixar alberga fábricas conserveiras e pequenos asteleiros.

No barrio funcionan diversas asociacións de veciños e o Plan Comunitario. O Plan Comunitario foi creado en 1994, coordinando distintos colectivos coa finalidade de rendibilizar os servizos da parroquia e organizar actividades en común.

praia de Espiñeiro antes de ser sepultada
no cumio do monte non había vexetación, era unha moa redondiña e pelada

o lugar onde se acabaría instalando Factorías Vulcano
foto de 1947

Teis concello:

Teis foi concello independente en varias ocasións; aparece nas listas que xurdiron nos dous períodos liberais (1812-14) e (1820-23). En 1849 separouse do concello de Vigo para incorporarse ó de Lavadores. 

Antes da guerra Civil conseguiu a independencia de Lavadores. Na Avda Galicia ubicouse a casa consistorial de Teis que tamén facía as funcións de casa do pobo; moi cerca estaba a cooperativa, o lugar onde se facía troco de mercadorías sen intermediarios nin usura. Nas eleccións municipais democráticas da 2ª República, o concello de Teis votaba masivamente polos seus representantes do Sindicato de Labradores de tal maneira que chegamos a ter un autogoberno sen precedentes. Montouse unha escola pública, biblioteca, un xornal chamado El campesino, consultorio médico gratuíto e moitos avances sociais que nunca tiveramos dependendo de Vigo ou de Lavadores. O exemplo de autogoberno en Teis estendeuse como a pólvora 1º por todo o Sur de Galicia e máis tarde cara o Norte e o interior, de maneira que entre Solidariedade Galega, da Coruña, e o Sindicato de Labradores de Teis naceu unha rede de sindicatos agrarios por todo o país que reivindicaban fundamentalmente a redención dos foros, con orixe na Idade Media, e o dereito á propiedade da terra que se traballa.Esta loita pola terra ten fondas raigames nas loitas Irmandiñas medievais. Levounos máis de 500 anos conseguilo pero cando por fin se acadou o obxectivo, o noso territorio empezou a converterse no 1º perímetro industrial de Vigo, de maneira que o cultivo da terra como medio de vida pasou a un segundo plano e a nosa xente entrou como man de obra non cualificada nas fábricas que empezaron a eclosionar por todo o litoral.

portada de El campesino

folla de El campesino cunha poema de
Curros Enríquez

 Se dás co cursor no medio da imaxe, esta aparecerá ampliada nunha páxina independente, podes aínda ampliala máis para acceder aos textos. Observarás que o xornal está en castelán. En torno a 1929 había orquestrada en Galicia unha rede de irmandades creadas para a defensa sen restriccións do idioma, entre outras cousas esixían a cooficialidade co castelán. Este labor quedou interrompido pola Guerra Civil e a longa noite de pedra da ditadura. Burocraticamente falando non se conseguiu tal cooficialidade ata a aprobación do actual estatuto de autonomía. A nivel práctico temos aínda moito camiño por percorrer, se ben é certo que hoxe en día un periodiquiño destas características estaría sen dúbida redactado en galego, xa que a recuperación da lingua escrita é, na actualidade, un feito incuestionable. Outra cousa é a lingua viva que sofre un gran desgaste por falta de transmisión xeracional.

Vigo a cidade perdida: intersantísima ristra de fotografías que amosan as grandes posibilidades urbanísticas de Vigo antes de caer en mans dos especuladores.

Avda Sanxurxo Badía:O cordón umbilical que une Teis a Vigo.

Sanxurxo Badía foi un industrial vigués nacido na Coruña no ano 1937 que fixo barcos, levaba auga ao lazareto de San Simón e chegou a ser concelleiro do concello de Vigo. 


Temos noticias que este home era un gran afeccionado ao deseño de aparellos náuticos, chegando a montar un batiscafo que parece que foi probado con éxito nunha das praíñas da banda  Noroeste do Monte da Guía. Julio Verne estivo en Vigo para coñecer o prototipo de Sanxurxo e posiblemente nel se inspirou para crear o Nautilus da Vinte mil leguas de viaxe submariña. Lembrade que a ría de Vigo é un dos espazos literarios desta marabillosa noveliña.

non hai moito que por Sanxurxo Badía baixabas vendo todo o tempo o mar

hoxe en día vas camiñando entre dous
muros xigantescos de edificios

ADDENDA: desta entrada no noso caderno creo que acaba de nacer unha idea luminosa para o curso que vén. Un novo caderniño con moitas imaxes e textos de todo tipo monográfico para Teis, un mundo.

BICENTENARIO DA BATALLA DAS PEDRAS 18-05-1811

Onte, 18 de maio, ao día seguinte da conmemoración do día das letras galegas máis galáctico que poderemos lembrar en moito tempo, adicado ao xenial Lois Pereiro, o instituto de secundaria ROU tivo o pracer de celebrar o bicentenario da independencia do Uruguai. Para tal evento recibimos unha misión diplomática encabezada pola consulesa xeral do Uruguai . Amenizaron o acto dúas voces ceibes privilexiadas: Wálter César e Ramona Báez, residentes en Vigo. No vídeo queda constancia do longo camiño que tivo que percorrer o pobo uruguayo para a súa liberación da coroa española. A vida no ROU cada vez cobra tintes máis festeiros e aínda quedan por celebrar moitos días memorables máis.

O ano pasado, lembrades?, plantamos un ceibo

MUNDO LOIS

Desde a superficie dun novo
e imprevisto salvamento

Sería a luz que me alagaba os ollos
da vida roubada á morte veciña
pero todos me apalpaban incrédulos
colléndome das mans.
Todos aqueles que me amaron morto
amábanme máis vivo.
Abríranse dúas portas en direccións opostas
e escollín a que se abría cara a vida
co sol entrando a eito polas fiestras.
Tería que reanoarme
e regresar á miña propia vida
sen contaxiarme outra vez de min mesmo.
Retocaría o guión
e mudaría outra vez de personaxe
retomando a perdida
aprendizaxe.

nadal, 94

Lois Pereiro, Poesía completa, Xerais, 2011. O poema pertence a Poemas póstumos, 1992-1994

Chano Piñeiro - Mamasunción (1984) Parte 1

Wiquipedia

Vídeo homenaxe

" El Puto Coke" - "GgAaL-EGO" www.licorkafe.com

NAVY BAR / Manoel Antonio

NAVY BAR

Este bar ten balances

E tamén está listo

para se facer á vela

Enchéronnos o vaso

con toda a auga do mar

para compór un cock-tail de horizontes

Pendurados das horas

atlas xeográficos de esperantos

están sen tradución

E tatexan as pipas

co ademán políglota das bandeiras.

Ese cantar improvisado

é o mesmo

que xa se improvisou nalgures

Quen chegou avisándonos

desa cita nocturna que temos

co vento ao N.E.

na encrucillada das estrelas apagadas?

Aquí de incógnito

o Mariñeiro Descoñecido

-sen xeografía nin literatura_

A noite dos naufraxios

co seu brazo salvavidas

aferrará connosco unha vela de chubascos

O vaso derradeiro

estaba cheo de despedidas

Polas rúas dispersas

iámonos fechando

cada un dentro da súa alta mar

No repouso dalgún vaso

tódalas noites naufraga o Bar

Manoel Antonio: De catro a catro, Editorial Nós, 1928

GALIZA NAS VANGARDAS

Magnífica colaxe audio-táctil-visual de José Val del Omar. Sobre o autor podes atopar información en http://naranjasdehiroshima.blogspot.com/2010/10/val-del-omar.html

TRÁEME Á VIDA- Evanescence

TRÁEME Á VIDA

Como podes ver nos meus ollos como portas abertas?
levando contigo memo o meu núcleo
onde virei alguén tan insensible
sen alma, o meu espírito está a durmir nalgún lugar xélido
ata que dás con el e lévalo de volta a casa.

retrouso
Espértame
espértame por dentro
non pode acordar
espértame por dentro
sálvame
di o meu nome e sálvame das tebras
espértame
dille ao meu sangue que corra
non pode acordar
antes de acabar incompleta
sálvame
sálvame do nada en que me convertín

Agora que sei o que son sen ti
non podes deixarme sen máis
respira en min e faime real
tráeme á vida

retrouso

Tráeme á vida
estiven vivindo unha mentira
non hai nada dentro
tráeme á vida

Conxelada por dentro sen o teu tacto
sen o teu amor, querido,
só ti es a vida na morte

Todo este tempo
non podo crer que non puidese verte
agochado na escuridade
estabas en fronte de min.

É como se durmise 1000 anos
teño que abrir os ollos a todo
sen pensamento
sen voz
sen alma

Non me deixes morrer aquí
hai algo que non funciona
tráeme á vida

retrouso

Tráemeá vida
habitei unha mentira
non hai nada dentro

EVANESCENCE

Canción aportada por........ADAN

Kings of Leon - Pyro

PYRO

Un simple libro de fósforos
vai queimar a quen pare no camiño
a baixaren a toda présa a montaña.
Agora chaman á brigada antiincendios.

Leva as fotos
e dille aos nenos que estopu ben.
Se me perdo
lémbrame antes de hoxe,
nunca serei a túa pedra angular
eu...

Toda a negrura dentro de min
fíltrase lentamente dende os meus ósos.
Todo o que quero
vai morrendo lentamente ou xa marchou.

Meniños tremendo
e bébedos que concordan con todo,
unha vez que empeza o espectáculo
será digno de verse.

Nunca serei a túa pedra angular
Non quero estar aquí agardando
Nunca serei a túa pedra angular
Eu...
Olla como corre
Podes sentilo?
Olla como corre
Podes sentilo?
Nunca serei a túa pedra angular
Non quero ficar aquí a agardar
Nunca serei a túa pedra angular
Eu...

Kings of leon

Canción aportada por..................CAIOU

Creep / Radiohead / RARIÑO

RARO

Cando andabas por aquí
non puiden ver os teus ollos
es talmente un anxo
a túa pel faime tolear
abalas no ar como unha pluma
nun mundo fermoso
gustaríame ser especial
ti es tan fodidamente especial

Pero eu son rariño, son un malpocado
que demo pinto aquí?
non encaixo aquí

tanto me ten se doe
quero ter o control
quero un corpo perfecto
quero unha alma perfecta
quero que o saibas
cando non ande por aquí
ti es tan fodidamente especial
gustría de ser especial

retrouso

Ela escapou de novo
escapou
ela escapou...escapou...escapou por aí

Todo o que che faga feliz
todo o que queiras
es tan fodidamente especial
gustaría de ser especial

retrouso


Canción proposta por........MIKE

OLLO DE TIGRE

OLLO DE TIGRE

Vou subindo polas rúas,
levoume o meu tempo e corrín os meus riscos.
Distancieime e, de volta aos meus pés,
só un home e o seu desexo de sobrevivir.

Ás veces, sucede moi rápido,
cambias a túa paixón pola gloria.
Non perdas a fé no que chegaches a desexar,
debes pelexar para mantelo vivo.

É o ollo de tigre
listo para pelexar,
enderéitase para retar ao seu rival.
É o último sobrevivinte,
caza de noite a súa presa
e está a ollarnos a todos
co seu ollo de tigre.

Cara a cara, aí fóra coa calor
é difícil aguantar, esfameado.
Todo é posible ao inicio do camiño,
matamos habilmente para sobrevivir.

Dirixíndome directamente ao cume
tiven coraxe, conseguín a gloria.
Distancieime, agora non vou parar.
Só un home e o seu desxo de sobrevivir.

Grupo: SURVIVOR

Canción aportada por................IVO

OS TESOUROS VIVOS

O venres, 18 de febreiro, fomos os de 4º ao VERBUM, á casa das palabras, situada na contorna da praia de Samil. A actividade era prometedora: ler libros vivos de boca dos seus protagonistas. Pequenos grupos de 8 ou 10 persoas sentamos arredor dun narrador, case sempre protagonista ou testemuña da historia, que nos contaron as súas experiencias da Guerra Civil, da posguerra, da emigración, do exilio, da sobrevivencia, das maneiras de vivir nun mundo sempre acosado pola miseria...Velaí tendes os 11 libros ofertados:

Levar o mar nos petos

Música clandestina

Na gamela co asasino

Xogar ao cachirote en tempos de estraperlo

Loitando dende fóra a peito descuberto

O tempo dos códigos secretos

Cestas a peseta

Onde o medievo rematou hai trinta anos

Retrato dun xornalista en tempos escuros 1960-2011

Homes de ferro

Seis asasinados: cinco viúvas e vinte orfos

Este é un proxecto internacional que pretende resucitar o valor incalculable da narración oral e da palabra viva. Se queredes saber máis aquí quedan enlaces:

http://humanlibrary.org/living-library-google-map.html

http://pontenasondas.org/index.php

http://www.xandobela.info/bibliotecas

PROPOSTA: cóntanos sobre o libro vivo que visitaches, opina sobre a historia e a maneira que tivo o narrador de contarcha. Dinos se coñeces alguén que poida ter historias vivas para contarnos. Fai unha estimación da actividade.

WIND OF CHANGE / SCORPIONS

http://listen.grooveshark.com/s/Wind+Of+Change/2CJTUd?src=5

I follow the Moskva Down

to Gorky Park

Listening to the wind of change

An August summer night

Soldiers passing by

Listening to the wind

of change

The world closing in

Did you ever think

That we could be so close,

like brothers

The future's in the air

I can feel it everywhere

Blowing with the wind

of change

Chorus: Take me

to the magic of the moment

On a glory night

Where the children of tomorrow

dream away

In the wind of change

Walking down the street

Distant memories

Are buried in the past

forever

I fallow the Moskva

Down to Gorky Park

Listening to the wind

of change

Take me

to the magic of the moment

On a glory night

Where the children of tomorrow share their dreams

With you and me

Take me to the magic of the moment

On a glory night

Where the children of tomorrow dream away

In the wind of change

The wind of change blows straight

Into the face of time

Like a stormwind that will ring

The freedom bell for peace of mind

Let your balalaika sing

What my guitar wants to say

Take me to the magic of the moment

On a glory night

Where the children of tomorrow share their dreams

With you and me

Take me to the magic of the moment

On a glory night

Where the children of tomorrow dream away

In the wind of change

Que en galego é

VENTO DO CAMBIO

Sigo o Moscova

río abaixo

cara o Parque Gorki

sentindo o vento do cambio

unha noite quente de agosto

pasan soldados

a sentiren o vento do cambio

O mundo péchase

pensaches algunha vez

que poderiamos atoparnos coma irmáns?

O futuro está no ar

podo prercibilo por todas partes

soprando co vento do cambio

Lévame ao momento máxico

nunha noite de gloria

en que os nenos do mañán

soñan co vento do cambio (bis 1)

Camiñando pola rúa

lembranzas lonxanas

xacen enterradas no pasado

para sempre

Eu sigo o Moscova

río abaixo cara o Parque Gorki

a sentir o vento do cambio

Lévame ao momento máxico

nunha noite de gloria

en que os nenos do mañán

comparten os seus soños

contigo e comigo (bis2)

O vento do cambio

sopra abertamente

na cara do tempo

como unha treboada

que envolve a campá da liberdade

para a paz da mente

deixa que cante a túa balalaika

o que a miña guitarra quere dicir

bis1 bis2

A REVOLTA DOS ANIMAIS / GEORGE ORWELL

Aquí tendes o 1º dos vídeos que podedes atopar en youtube coa versión audiovisual en debuxos animados, subtitulados en portugués.
Tentaremos seguir metendo enlaces a aspectos interesantes do autor e da novela

es.wikipedia.org/wiki/George_Orwell : aquí atoparás información sobre o autor.

es.wikipedia.org/wiki/Rebelión_en_la_granja : aquí atoparás información sobre a simboloxía da obra Animal farm

XORNADAS ESGOTADORAS

É pola mañá, saio da miña casa cara ao instituto.

Como é un pouco tarde empezo a correr e correr cada vez máis rápido, e xa vou voando porque teño superpoderes.

De súpeto, pasa un paxariño polo meu lado e cando mira cara adiante, aparezo na miñla clase.

Despois de estar toda a mañá veña que dálle, vén a tarde.

Marcho para a praia e cando me meto na auga, convírtome nunha serea e percorro toda a ría nadando cos demais peixes...e estou toda contenta.

Volvo á noitiña para casa. Voume deitar moi cansa, pecho os ollos e, de súpeto, acordo contándolles o meu soño aos meus amigos.

SOÑO VERDE

Caio nun soño profundo...

Aterrizo nunha rúa con edificios moi altos de cor tella. A beirarrúa ten as dimensións dunha pista de atletismo.

Vou camiñando tranquilamente cos meus pais e o meu irmán cando albisco un ser estraño de cor verde, vestido de cor morada, que nos persegue.

Bótome a correr, aviso aos meus pais e irmáns que escapen, pero non me fan caso.

No momento en que o estraño ser me trinca coas súas mans, todo se volve de cor negra.

Volvo, de súpeto, á realidade.

Idea soñada por....POCOYO

CHUVIA COLORIDA

Estou no centro da cidade. Miro o céo e vexo todo tinguido dunha cor verde moi chamativa.

Pola estrada corren todo tipo de animais de todas as cores do arco da vella.

Empeza a chover, abro o meu paraugas.

Decátome que o que está caendo non son as habituais pingas de auga senón confeti de cores que veñen caendo lentamente das nubes vermellas.

Refúxiome da estraña chuvia nun portal e, de repente, saen del todos e cada un dos compoñentes dunha familia de coellos. Son da miña estatura e van vestidos de maneira moi elegante.

No momento en que un deles vira a cabeza para falarme...esperto!

Texto aportado por...CAIOU

MERGULLOS

Espertei no cuarto dunha amiga que tiña no colexio cando eramos pequenas. Estaba poñendo un traxe de neopreno, cando mne quixen dar conta xa estaba nadando no inmenso océano de cor azul profunda.

Comecei a sumerxirme ata chegar a unha casa, metinme dentro pola fiestra. Unha vez dentro o que levo posto é un pantalón e unha camisola brancos. Era o meu cuarto. Métome na cama e quedo a durmir.

Texto aportado por.....UXÍA

SOÑO ESCULTÓRICO

Onte tiven un soño. Un soño bo, un soño san.

Ía eu pola praia de Rodas nun día soleado e cunha brisiña refrescante.

Sen decatarme derrubei un dos castelos que construíran os nenos.

Tranquiliceinos poñéndome a facer con eles unha gran barca na area.

Puxémoslle asentos, un motor na popa, unha boa quilla, etc

Cando estabamos rematando os últimos detalles, veu un vello e, despois de admirar a obra, asegurou que era a cousa máis fermosa que vira en moitos anos.

Ofertoume traballar no seu obradoiro.

Na seguinte imaxe do meu soño eu esculpía un hotel de xeo.

Terei dotes de escultor?

Texto aportado por...DCC

MANÍA PERSECUTORIA

Ía eu andando pola estrada cando me decatei de que alguén me seguía todo o tempo, tamén me decatei de que se acercaba cada vez máis e levaba algo na man; por precaución botei a correr, pero o meu perseguidor botou tamén a correr. Como puiden, cheguei á miña aldea en Ourense. Mirei cara atrás e a persecución continuou ata que cheguei a casa dos meus avós e deixei de notar alguén detrás miña. Cando me quixen dar conta, tiña o meu perseguidor diante miña e a única maneira que se me ocorreu para desfacerme del foi saltar polo balcón. Pero el tamén saltou e cando pensaba que xa non había fuxida, decateime que era o meu curmán que me traía algo que esquecera na súa casa. (O último recibo da lus?)

Texto aportado por......FELPS

SOÑO ESPECTRAL

Saio da miña casa, collo o corredor e diríxome cara as escaleiras. Cando estou baixando vexo algo que me sobresalta e me acelera o corazón, é un espectro escuro, alto e estrañamente definido; semella un lobo parado nas patas traseiras e cuns ollos verdes penetrantes; non era medo o que sentía naquel intre senón incertidume ao non saber por que vía aquela imaxe e por que me seguía. Saín do edificio; ao baixar as escaleiras suponse que me tiña que atopar nunha esplanada chea doutros edificios e casas, sen embargo atopábame, de súpeto, e sen saber por que nun bosque; aquilo resultoume moi estraño; ollaba ao meu redor tentando distinguir aquel lugar pero non me parecía telo visto antes, nin ter estado antes alí. De súpeto mirei a un lado e volvín ver a mesma imaxe, desprazábame e ela seguíame a todas partes, cando ollaba para seguila coa vista, desaparecía rápida e misteriosamente; miraba para outro lado e volvía aparecer, era como se se movese a velocidade da luz.

Comezo a inquietarme, o espectro aparece diante miña sen previo aviso, estamos cara a cara. Na súa forma indefinida concrétanse nitidamente un par de ollos de todas as cores, abalánzase sobre min e...esperto.

Texto aportado por........SABOROSO

CINSENTA

Era unha vez unha rapaza chamada Cinsenta que vivía coa súa madrasta, unha muller malvada que tiña como único interese o diñeiro do difunto pai da nena; tamén vivía coas súas medio irmás, que eran réplica exacta da súa nai.

Trataban a Cinsenta como unha escrava, obrigándoa a facer todas as faenas da casa e Cinsenta, que era tan boa que chegaba a ser parva, facíaas.

Un día o rei organizou unha festa na discoteca do pobo para dar cunha noiva axeitada para o seu fillo, o príncipe. Todas as rapazas da vila debían asistir coas súas mellores galas. Cinsenta pediu permiso á madrasta para ir ela tamén, pero a mala pécora non a deixou e obrigouna a limpar toda a casa esa mesma noite. Así que as tres bruxas marcharon Cinsenta botouse a chorar. Entón apareceu un pequeno elfo que, chiscando os dedos díxolle: "espabila, nena, non pode ser que sigas sendo tan parva!" e desapareceu.

De repente, Cinsenta deixou de chorar, foi ao cuarto das súas medio irmás e colleu un dos seus horribles vestidos. Despois de utilizar o seu enxeño en costura, quedoulle un vestidiño ben xeitoso. Colleu a moto da madrasta e foi á festa principesca.

Ao chegar alí, cando o príncipe a viu, quedou pampo e namorou perdidamente. Foi un frechazo. Acercándose a ela moi a modiño díxolle: "gastas pista?" e ela díxolle: " pois claro!". Despois de botaren uns bailes, o DJ anunciou que eran as 12 da noite. Entón Cinsenta tivo o presentimento de que tiña que estar de volta na casa antes que a súa madrasta e as lerchas das súas medio irmás. Botou a correr cara a moto como unha bala pero polo camiño perdeu o seu coleteiro no que quedara enganchado un pelo da súa longa e metálica cabeleira. O príncipe, desconcertado, saiu detrás dela, pero o único que atopou foi o coleteiro.

Mandouse o único pelo a un laboratorio para que se lle fixesen as probas do ADN e saber de que zona era a propietaria. Estreitando o cerco da investigación chegou de novo estar fronte a Cinsenta. A rapaza marchou co príncipe, non deberon casar porque na tele non dixeron nada, nin saíron fotos nas revistas. O que si se sabe é que as tres bruxas quedaron mortas de envexa na casa facendo as súas propias faenas, porque ninguén lles quixo ir de criada.

MINISOÑO

Érgome pola mañá para ir ao instituto. Almorzo na cociña e despois vou ao cuarto para me vestir. Logo vou ao baño e lavo os dentes. Cando termino vou de novo ao cuarto de durmir, poño a cazadora, dispóñome a saír pola porta, ábroa e xa estou entrando polo insti. Soa o espertador da realidade e acaba o soño.

IMAXES ONÍRICAS

Saio da casa, decátome que me quedaron as chaves atrás. Subo as escaleiras e cando chego arriba e vou entrar na casa, meto a man no peto e alí están as chaves. Que raro! se é o primeiro sitio que vin antes de subir! Vou cara á escola, no medio do camiño decátome que xa estou sentado no meu pupitre, non dou creto. O resto da mañá transcorre con aparente normalidade, ah! esquecín dicir que pisei unha poza sen que o meu pé chegase a entrar en contacto coa auga, aguantouse no exterior como se de cemento se tratase. Ao rematarmos as clases Santi e Jabi dixéronme de ir pegarlle uns tiros ao balón. Todo vai normal ata que un dos meus disparos ao largueiro dereito é interceptado pola man de Santi que, situado no largueiro esquerdo da portaría, alonga milagrosamente o seu brazo como se estivese feito de plastilina ata acadar a longura necesaria. O peor é que eu semello ser o único escandalizado co acontecemento, os demais semellan observar o cucedido coa máxima normalidade. Ao voltar a casa, indo pola beirarrúa, un coche avalánzase sobre min pero unha chamarada intensa que sae das miñas mans consegue pulverizar o coche un pouco antes do impacto. Vou dereito para casa desexando que isto acabe. Nada máis chegar, vou dereito para cama e, no mesmo intre que apoio a cabeza na almofada, esperto. Era un soño.

O soñador é.....BOB

PINOCHIO RECONVERTIDO

Hai moito tempo, un neno de madeira, feito con moito amor por un vello carpinteiro, chegou a presidente; é unha longa historia, así que só vou contala por riba.

Gipini, o carpinteiro, levaba toda a súa vida só, nunca tivo moita sorte, nin coas amizades nin coas mulleres, pero era un bo carpinteiro, o máis recoñecido de Marín de Arriba.

Un día, farto de tanta soidade, comezou a fabricar un robot, pero non era experto en modelaxe de metal, así que optou por facelo de madeira; os primeiros prototipos arderon e había perigo de que matasen alguén, pero uns anos despois conseguiuno, e púxolle Penico.

Anos máis tarde, Penico xa ía ao colexio, estudaba moito e tiña moitos amigos. Pronto pasaron a infancia e a adolescencia e non tardou en facerse adulto. Penico descubriu que canto máis mentía, mellor o facía. Fixádevos que conseguiu enganar a xente toda e por votación popular chegou un bo día a facerse presidente...

Agora é un dictador severo e inflexible.

Versioneado por.....CENTOLOMAN

OS TRES PORQUIÑOS. VERSIÓN ACTUALIZADA

Había unha vez tres porquiños que eran irmáns. Vivían xuntos no centro da cidade. Un bo día decidiron independizarse e trasladáronse ás aforas, ao banlieu, a unhas parcelas que lles quedaran en herdanza do seu avó.

O menor deles, ao carecer de recursos, decidiu mercar unha pequena casa prefabricada e situala na súa parcela

O mediano, como lle gustaba moito a natureza, decidiu facer unha casa totalmente acristalada para disfrutar da paisaxe

Ao irmán maior gustáballe a construción moderna e decidiu que a súa casa sería de aceiro e formigón, coa mellor tecnoloxía e os últimos avances en vixilancia e seguridade.

Cerca daquela zona existía unha reserva natural na que vivía un lobo. Como todos os días, o lobo foi xogar a partida cos seus amigos da reserva e por casualidade enteirouse de que moi cerca acababan de instalarse tres porquiños.

O lobo, que estaba famento, ideou un plan despois de lles ir botar unha ollada.

Disfrazado de axente inmobiliario chamou á porta do porquiño menor. Púxose a falar con el, ofertándolle unha gran cantidade de cartos pola súa casa, O porquiño díxolle que non estaba interesado. Estaba pechando a porta cando o lobo se lle botou enriba para comelo pero o porquiño, que era pequeno e escorregadío, liscou correndo cara a casa do seu irmán mediano.

O lobo, moi enfadado, foi á caseta do garda da reserva, colleu a escopeta e dirixiuse á casa do porquiño mediano. Disparou contra ela e tdas as vidreiras quedaron escachifadas.

Os dous porquiños liscaron correndo a casa do irmán maior.

O lobo, cheo de xenreira, foi correndo detrás deles pero non contaba cos dispositivos de seguridade ultramodernos e fixo que saltasen todas as alarmas. Nun intre, un extraordinario despregue policial conseguiu inmobilizar o lobo e desenmascaralo. Levárono de volta para a reserva.

Como castigo, o que dicía ser un axente inmobiliario, tivo que pagar os desperfectos con servizos á comunidade e reconstruíndo a casiña acristalada do irmán do medio baixo a supervisión do garda. E tamén tivo que cumprir unha orde de alonxamento, para que os tres porquiños puidesen continuar coa súa vida sen intimidacións.

FIN

Versioneado por.....POCOYO

MAIS ALÁ

Dante

Manuel Antonio e Álvaro Cebreiro
Manifesto "Máis alá" (1922)


I O xesto / Os vellos / A nosa razón / O ruralismo / Os devanceiros

II "Pollitos bien"/ Tamén hai outros

III Nós /A fala / Desbotando / Individualismo

IV Mocidade!

I

Sen pretensións de suficiencia doutoral, nin de ningún outro xeito semellante, a rebeldía duns mozos galegos fai esta chamada á Mocidade intelectual da nosaTerra.

O xesto

Non nos erguemos do xeito que o fan a maioría dos que noutras terras publican manifestos máis ou menos literarios.Case todos eles tencionan arrecadar adeptos para algún novo ismo que aparece querendo ser a derradeira verba da moderna Estética cando, en verdade, non son máis que unha nova proba de que un esnobismo operetesco invade a.Lieratura. Nós tencionamos tan só facer unha protesta forte, densa e implacable contra os vellos.

Os vellos

Os vellos non son os que escribiron hai moitos anos -eles son os devanceiros. Os vellos son os que escriben hoxe como se vivisen no antonte dos séculos. E a lei de sucesividade que nos fai respectar aos devanceiros, é a mesma que nos ergue e move para enterrar os vellos en vida, baixo a lousa inhábil da súa vulgaridade, pola acefalia que supón o desexo de definir co pasado a hora de hoxe. Esta gafuara, de ser leigada a si mesma, debera irse, por exemplo, a Madrid, metrópole peninsular da barbarie civilizada, onde a súa teimosía anti-cronolóxica encadraría moi ben, completando aquel ambiente de inferioridade. Pero é a nosa desgracia que non só non fan iso senón que aínda teñen o pretendemento, que en parte conseguen, de pasar por persoeiros da nosa cultura; e isto con outras cousas máis, é o que non pode seguir sendo.

A nosa razón

Non é que nós adoezamos do tan extendido andacio de desbotar o vello por sistema e sen razón, cousa que se ve facer a miúdo ás Juventudes doutras terras. É que xa vai tendo carácter crónico a atrofia de sensibilidade na maioría dos que escriben en galego, e ameázanos o contaixo do pobo se non se atalla o mal. Este contaxio arrepiante será unha realidade se a xeración galega que hoxe medra ó acougo das Irmandades Nacionalistas, chega a tomar por mestres de sensibilidade os nosos prestixos literarios.

Tida en conta a importancia primordial que a Arte ten nos rexurdimentos raciais (miudean os movementos nacionalistas que comenzan polo arredismo artístico) chegaremos a coidar senón fracasado polo menos de remota eficacia o actual movemento rexurdente na Galicia se non se consegue un troque radical no aspecto da nosa Literatura. Porque é pretender andar cos pés atados o tratar de libertarnos dos trabamentos externos sen facer antes o mesmo coa podredume interior.

O ruralismo

Os nosos poetas, dende os precursores ata os seus herdeiros actuais, non serviron máis que para embrutecer o noso sentimento. Esta verdade, espallada aos catro ventos, sería o verdadeiro comenzo da loita xeral galeguista. Porque o voluntario castramento espiritual e colectivo que supón na Galicia a existencia do caciquismo, da ignorancia, do renunciamento á vida e á dignidade, cómpre anulalo antes que no terreo polítio-social, no senso estético.

Unha conveniencia estética pura e enxebre é o primeiro paso da volta a nós mesmos. E o máximo crime de lesa patria é un verso dese xeito que pregoan as ras da lagoa académica querendo impor o seu anacrónico croar por riba de toda voz nova, ceibe e ceibista. Porque ese fato de eunucos literarios, de espírito choído e ateigado dunha declamatoira cursilería palabreira, son os que farán arrenegar de si mesmo a calquera bo galego de espírito amplexo e depurado que coide ver neles a alma da raza. Mentres que tódalas culturas europeas foron erguendo, de pouco tempo acá, mausoleos de escuridade encol dese xeito de mortos en vida, que espectáculo é o que damos en Galicia? Momias que fan esculturas á súa imaxe e semellanza. Mentres eles, cinguidos ó pasado, seguen cicelando estatuas feitas, fagamos nós, coas nosas inquedanzas,unha nova figura, grotesca quizais pero nova ó fin, para retábulo dos tempos.

Os devanceiros

Diciamos no comenzo que respetabamos os devanceiros, pero queremos facer constar que non é nado este respeto nin na admiración nin na inferioridade nosa. Nós non admiramos a ninguén nin nos coidamos inferiores a ninguén. 0 noso respecto vén de que eles non tiveron culpa de vivir nun tempo de choída incultura castelá.

Inda que nos esforzaramos por atopar algo de bo nos precursores, o noso traballo sería infructuoso. Nós non podemos ollar sen carraxe o baixo e noxento ruralismo de Losada. Nin ese interese en converter o galego na fala intérprete de tódalas indecencias e vulgaridades que tiveron Losada e a maioria dos "mestres" menores. Nin a baldeirez verbalista, importación madrileña e con isto xa se di todo, de Curros. Non podemos prestar a nosa louvanza á socorrida e ridícula "posse" do falso romantismo, enfermidade de moda naquel tempo, que chegou a deslucir algunha das páxinas verdadeiramente nosas, grandes e persoais de Rosalía. Nin interesarnos polo estreito xeito de Pondal, que tan só puido ser un imperceptible eco da grandiosidade dos rumorosos e da maxestosa paganía bárdica. 0 herdo dos devanceiros redúcese pois a un exemplo de vontade e patriotismo, espido de toda eficacia literaria como non sexa pola reacción que produce o desagrado.

II

"Pollitos bien"

Comenzaremos invocando a Valle-Inclán. Mestre: Chamámoslle mestre por ser vostede o "mestre" da Xuventude Imbécil de Galicia. Noso non; que, endebén, sabemos comparar a súa modernidade coa covardía do débil tan só pode vivir facendo claudicantes concesións ó forte. Non tería o seu nome acolleita nestas liñas se quixeramos tan só chamarlle aquilo. Pero ten que ser ó falar dese fato de cabezas ocas, nenos "foulard e de rubi", engaiolados polo innegable prestigio da prosa e da ridícula mentira dunha epopeia aventureira que vostede, unha e outra, falsifican. Sabemos que con intermedios himnarios ó Gran Pontifice da baldeireza en traxe de festa (Este Gran D. Ramón ...) entran a estrago pola fala meseteira, con gran desprestixio dela, por certo. Tamén sabemos que adoecen de imbecilidade, inxénita ou contaxiada, e que a vostede lle debemos o telos levado para "alá". Isto derradeiro é cousa que nunca ben lle agradeceremos.

Agora, o que quixeramos conseguir da súa incensada personalidade sería que intensificase a campaña castelanizante porque nos arrepía o pensamento de que eles se coidasen chamados por estas nosas verbas de mocidade e chegase algún a desertar de la "lengua de Cervantes" para vir a baldeirar na nosa Fala as produccións do seu serrín encefálico. Esto estaría moi mal. Mal para o castelán, idioma oficial da cursilería, que, polo mesmo ten dereito a aquelas cousas, e mal para o galego, digno de moita mellor sorte. E a vós, pobriños mamaleites literarios, desexámosvos cordialmente que calquera día vos publiquen un verso na derradeira fofia dunha desas indixentes revistas madrileñas, doada palestra dos vosos esforzos, que é o máximo desiderátum voso, Madrid precísavos para personaxes da súa opereta

Tamén hai outros

Hai os que teñén algún valor e desménteno expresándose en castelán. A estes só queremos recomendarlles que escriban en catalán, inglés ou francés. Extranxeira por extranxeira, vale máis unha fala de Europa que a da Meseta. Hai os galegos capacitados para vivir hoxe que, por rutina, seguen ollando para atrás. Porque agardamos a súa conversión, só queremos dicirlles que xa é hora. Hai os dunha certa clase derradeira, dos cales abonda con... non falar deles.

III

Nós

Despois de ter dito que non traemos pretensións doutorais nin doutro xeito semellante, xa non cómpre dicir que estamos moi lonxe de querer impor ningunha concreta lexislación estética.

Cansos xa de percorrer camiños vellos e fracasados, temos arrenegado de todos eles; pero non queremos sinalar un camino determinado. A nosa ruta, nos primeiros pasos, quere tan só coñecer por onde non debemos ir: tódolos outros caminos poden ser nosos. A Novidade que enxerguemos é tan só un arredamento, un ceibamento do pasado sen a definición da súa resultanza: isto é arbitrariamente persoal. E aquí cómpre que manifestemos a falla de creto que nos merece a gran parte dos novos "movementos" literarios e artísticos, con ningún dos cales, enténdase ben, queremos que se trabuque a nosa rebeldía. Porque case todos eles esquecen unha daquelas dúas bases. Ou son un negamento non só do pasado se nón de tódolos tempos e tódalas cousas, dende o bo gusto ata a razón máis rudimentosa, ou queren encadrar a estética actualista en dogmáticos preceptos, todo o novos que se queira pero pouco respetosos, dende logo, coa anárquica dilema individual.

A fala

Tamén nós temos, inda que noutra orde, os nosos imperativos, e comenzamos pola máis agresiva intrasixencia na Fala. Unha fala que non estea pervertida por académicos nin por puristas; que non sufrise os estancamentos de verdugos armados de gramática que a emparedasen nun feixe de regras como quen garda un mito en sete uchas concéntricas, terá que ser unha fala de inmellorables posibilidades porque o seu estado ceibe permitiralle axeitarse a tódalas navidades, a tódolos variamentos porviristas que tome o noso gusto. E consentiralle o seu indelineamento ser cicelado de xeito que ela sexa un instrumento do artista e non el escravo dela. Pero hai aínda unha razón de orde suprema: a nosa Fala é nosa. Pospola a outra calquera, é unha forma do suicidio. Esta nosa exaltación do Verbo tamén quere dicir algo ós vellos e castelanizantes. Algún deses escribidores híbrido, bilingües queremos dicir, que fan da literatura algo así como un deporte que favorece a dixestión, arrecada o galego cada vez que quere dicir unha estupidez moi grande, reservando o castelán para cando coidan ("eles") que están en razón. A maximidade da devoción que temos pola nosa Fala, pódelles dar a medida do desprecio que sentimos por eles.

Desbotando

Arrenegamos de mestres e dos seus consellos. Toda voz allea tende a excusar a nosa sinceridade,que é sagra porque é a nosa vida e debemos espertala a non ser desleigados a nos mesmos. Arrenegamos da Lei e do Costume. Cada importa alleeira vén roubarlle á nosa mocidade unha á. Arrenegamos dos temas obrigados. É vergoñoso falar da escravitude da Terra, mentres non se teña feito todo o que cómpre por anulala. 0 pranto e a elexía, fixeron coidar ós alleos que somos un pobo de mulleres. Como bos cidadáns da futura República Galega gardemos os nosos cantos patrióticos para o día en que deamos ao vento a súa Bandeira e non poidan ser testigos da cobardía e da mansedume. A literatura paisaxista ó xeito de fotografía iluminada con notas de turista burgués é a maior caloña da nosa paisaxe, que aínda agarda a sensibilidade complexa do noso tempo para ser interpretada. Arrenegamos de toda imitanza. A dos vellos en nome da Vida; a dos nosos en nome da Novidade.

Individualismo

Consagramos a individualidade ata o extremo de desexar que a definición de cada un de nós sexa unha verba: o seu propio nome.

IV

Mocidade!

Agora cómprevos dicir, mozos da nosa Terra, se pensades seguir indo costa abaixo polo tempo ou encarados co porvir.Se queredes libertarvos do xerme da vellez e da morte. Se queredes adonarvos da vosa mocidade ou seguir sacrificándoa nun altar de Mitos e Fracasos. Cómpre romper a marcha pola mesma estrada que fagamos cos nosos pasos e afrontar nela unha peregrinaxe sen chegada, porque en cada relanzo do camiño agárdanos unha voz que nos berra: ¡Máis alá!

Fonte : Mil primaveras máis (Roberto Abalde)

http://www.galespa.com.ar/