xoves, 27 de xaneiro de 2011

MANÍA PERSECUTORIA

Ía eu andando pola estrada cando me decatei de que alguén me seguía todo o tempo, tamén me decatei de que se acercaba cada vez máis e levaba algo na man; por precaución botei a correr, pero o meu perseguidor botou tamén a correr. Como puiden, cheguei á miña aldea en Ourense. Mirei cara atrás e a persecución continuou ata que cheguei a casa dos meus avós e deixei de notar alguén detrás miña. Cando me quixen dar conta, tiña o meu perseguidor diante miña e a única maneira que se me ocorreu para desfacerme del foi saltar polo balcón. Pero el tamén saltou e cando pensaba que xa non había fuxida, decateime que era o meu curmán que me traía algo que esquecera na súa casa. (O último recibo da lus?)
Texto aportado por......FELPS

SOÑO ESPECTRAL


Saio da miña casa, collo o corredor e diríxome cara as escaleiras. Cando estou baixando vexo algo que me sobresalta e me acelera o corazón, é un espectro escuro, alto e estrañamente definido; semella un lobo parado nas patas traseiras e cuns ollos verdes penetrantes; non era medo o que sentía naquel intre senón incertidume ao non saber por que vía aquela imaxe e por que me seguía. Saín do edificio; ao baixar as escaleiras suponse que me tiña que atopar nunha esplanada chea doutros edificios e casas, sen embargo atopábame, de súpeto, e sen saber por que nun bosque; aquilo resultoume moi estraño; ollaba ao meu redor tentando distinguir aquel lugar pero non me parecía telo visto antes, nin ter estado antes alí. De súpeto mirei a un lado e volvín ver a mesma imaxe, desprazábame e ela seguíame a todas partes, cando ollaba para seguila coa vista, desaparecía rápida e misteriosamente; miraba para outro lado e volvía aparecer, era como se se movese a velocidade da luz.

Comezo a inquietarme, o espectro aparece diante miña sen previo aviso, estamos cara a cara. Na súa forma indefinida concrétanse nitidamente un par de ollos de todas as cores, abalánzase sobre min e...esperto.


Texto aportado por........SABOROSO

luns, 24 de xaneiro de 2011

CINSENTA



Era unha vez unha rapaza chamada Cinsenta que vivía coa súa madrasta, unha muller malvada que tiña como único interese o diñeiro do difunto pai da nena; tamén vivía coas súas medio irmás, que eran réplica exacta da súa nai.

Trataban a Cinsenta como unha escrava, obrigándoa a facer todas as faenas da casa e Cinsenta, que era tan boa que chegaba a ser parva, facíaas.

Un día o rei organizou unha festa na discoteca do pobo para dar cunha noiva axeitada para o seu fillo, o príncipe. Todas as rapazas da vila debían asistir coas súas mellores galas. Cinsenta pediu permiso á madrasta para ir ela tamén, pero a mala pécora non a deixou e obrigouna a limpar toda a casa esa mesma noite. Así que as tres bruxas marcharon Cinsenta botouse a chorar. Entón apareceu un pequeno elfo que, chiscando os dedos díxolle: "espabila, nena, non pode ser que sigas sendo tan parva!" e desapareceu.

De repente, Cinsenta deixou de chorar, foi ao cuarto das súas medio irmás e colleu un dos seus horribles vestidos. Despois de utilizar o seu enxeño en costura, quedoulle un vestidiño ben xeitoso. Colleu a moto da madrasta e foi á festa principesca.

Ao chegar alí, cando o príncipe a viu, quedou pampo e namorou perdidamente. Foi un frechazo. Acercándose a ela moi a modiño díxolle: "gastas pista?" e ela díxolle: " pois claro!". Despois de botaren uns bailes, o DJ anunciou que eran as 12 da noite. Entón Cinsenta tivo o presentimento de que tiña que estar de volta na casa antes que a súa madrasta e as lerchas das súas medio irmás. Botou a correr cara a moto como unha bala pero polo camiño perdeu o seu coleteiro no que quedara enganchado un pelo da súa longa e metálica cabeleira. O príncipe, desconcertado, saiu detrás dela, pero o único que atopou foi o coleteiro.

Mandouse o único pelo a un laboratorio para que se lle fixesen as probas do ADN e saber de que zona era a propietaria. Estreitando o cerco da investigación chegou de novo estar fronte a Cinsenta. A rapaza marchou co príncipe, non deberon casar porque na tele non dixeron nada, nin saíron fotos nas revistas. O que si se sabe é que as tres bruxas quedaron mortas de envexa na casa facendo as súas propias faenas, porque ninguén lles quixo ir de criada.

MINISOÑO


Érgome pola mañá para ir ao instituto. Almorzo na cociña e despois vou ao cuarto para me vestir. Logo vou ao baño e lavo os dentes. Cando termino vou de novo ao cuarto de durmir, poño a cazadora, dispóñome a saír pola porta, ábroa e xa estou entrando polo insti. Soa o espertador da realidade e acaba o soño.

IMAXES ONÍRICAS


Saio da casa, decátome que me quedaron as chaves atrás. Subo as escaleiras e cando chego arriba e vou entrar na casa, meto a man no peto e alí están as chaves. Que raro! se é o primeiro sitio que vin antes de subir! Vou cara á escola, no medio do camiño decátome que xa estou sentado no meu pupitre, non dou creto. O resto da mañá transcorre con aparente normalidade, ah! esquecín dicir que pisei unha poza sen que o meu pé chegase a entrar en contacto coa auga, aguantouse no exterior como se de cemento se tratase. Ao rematarmos as clases Santi e Jabi dixéronme de ir pegarlle uns tiros ao balón. Todo vai normal ata que un dos meus disparos ao largueiro dereito é interceptado pola man de Santi que, situado no largueiro esquerdo da portaría, alonga milagrosamente o seu brazo como se estivese feito de plastilina ata acadar a longura necesaria. O peor é que eu semello ser o único escandalizado co acontecemento, os demais semellan observar o cucedido coa máxima normalidade. Ao voltar a casa, indo pola beirarrúa, un coche avalánzase sobre min pero unha chamarada intensa que sae das miñas mans consegue pulverizar o coche un pouco antes do impacto. Vou dereito para casa desexando que isto acabe. Nada máis chegar, vou dereito para cama e, no mesmo intre que apoio a cabeza na almofada, esperto. Era un soño.
O soñador é.....BOB

venres, 21 de xaneiro de 2011

PINOCHIO RECONVERTIDO


Hai moito tempo, un neno de madeira, feito con moito amor por un vello carpinteiro, chegou a presidente; é unha longa historia, así que só vou contala por riba.


Gipini, o carpinteiro, levaba toda a súa vida só, nunca tivo moita sorte, nin coas amizades nin coas mulleres, pero era un bo carpinteiro, o máis recoñecido de Marín de Arriba.


Un día, farto de tanta soidade, comezou a fabricar un robot, pero non era experto en modelaxe de metal, así que optou por facelo de madeira; os primeiros prototipos arderon e había perigo de que matasen alguén, pero uns anos despois conseguiuno, e púxolle Penico.


Anos máis tarde, Penico xa ía ao colexio, estudaba moito e tiña moitos amigos. Pronto pasaron a infancia e a adolescencia e non tardou en facerse adulto. Penico descubriu que canto máis mentía, mellor o facía. Fixádevos que conseguiu enganar a xente toda e por votación popular chegou un bo día a facerse presidente...


Agora é un dictador severo e inflexible.
Versioneado por.....CENTOLOMAN







xoves, 20 de xaneiro de 2011

OS TRES PORQUIÑOS. VERSIÓN ACTUALIZADA





Había unha vez tres porquiños que eran irmáns. Vivían xuntos no centro da cidade. Un bo día decidiron independizarse e trasladáronse ás aforas, ao banlieu, a unhas parcelas que lles quedaran en herdanza do seu avó.

O menor deles, ao carecer de recursos, decidiu mercar unha pequena casa prefabricada e situala na súa parcela




O mediano, como lle gustaba moito a natureza, decidiu facer unha casa totalmente acristalada para disfrutar da paisaxe

Ao irmán maior gustáballe a construción moderna e decidiu que a súa casa sería de aceiro e formigón, coa mellor tecnoloxía e os últimos avances en vixilancia e seguridade.

Cerca daquela zona existía unha reserva natural na que vivía un lobo. Como todos os días, o lobo foi xogar a partida cos seus amigos da reserva e por casualidade enteirouse de que moi cerca acababan de instalarse tres porquiños.

O lobo, que estaba famento, ideou un plan despois de lles ir botar unha ollada.

Disfrazado de axente inmobiliario chamou á porta do porquiño menor. Púxose a falar con el, ofertándolle unha gran cantidade de cartos pola súa casa, O porquiño díxolle que non estaba interesado. Estaba pechando a porta cando o lobo se lle botou enriba para comelo pero o porquiño, que era pequeno e escorregadío, liscou correndo cara a casa do seu irmán mediano.

O lobo, moi enfadado, foi á caseta do garda da reserva, colleu a escopeta e dirixiuse á casa do porquiño mediano. Disparou contra ela e tdas as vidreiras quedaron escachifadas.

Os dous porquiños liscaron correndo a casa do irmán maior.

O lobo, cheo de xenreira, foi correndo detrás deles pero non contaba cos dispositivos de seguridade ultramodernos e fixo que saltasen todas as alarmas. Nun intre, un extraordinario despregue policial conseguiu inmobilizar o lobo e desenmascaralo. Levárono de volta para a reserva.

Como castigo, o que dicía ser un axente inmobiliario, tivo que pagar os desperfectos con servizos á comunidade e reconstruíndo a casiña acristalada do irmán do medio baixo a supervisión do garda. E tamén tivo que cumprir unha orde de alonxamento, para que os tres porquiños puidesen continuar coa súa vida sen intimidacións.

FIN

Versioneado por.....POCOYO

luns, 17 de xaneiro de 2011

MAIS ALÁ


Dante




Manuel Antonio e Álvaro Cebreiro
Manifesto "Máis alá" (1922)


I O xesto / Os vellos / A nosa razón / O ruralismo / Os devanceiros

II "Pollitos bien"/ Tamén hai outros

III Nós /A fala / Desbotando / Individualismo

IV Mocidade!


I

Sen pretensións de suficiencia doutoral, nin de ningún outro xeito semellante, a rebeldía duns mozos galegos fai esta chamada á Mocidade intelectual da nosaTerra.


Non nos erguemos do xeito que o fan a maioría dos que noutras terras publican manifestos máis ou menos literarios.Case todos eles tencionan arrecadar adeptos para algún novo ismo que aparece querendo ser a derradeira verba da moderna Estética cando, en verdade, non son máis que unha nova proba de que un esnobismo operetesco invade a.Lieratura. Nós tencionamos tan só facer unha protesta forte, densa e implacable contra os vellos.


Os vellos non son os que escribiron hai moitos anos -eles son os devanceiros. Os vellos son os que escriben hoxe como se vivisen no antonte dos séculos. E a lei de sucesividade que nos fai respectar aos devanceiros, é a mesma que nos ergue e move para enterrar os vellos en vida, baixo a lousa inhábil da súa vulgaridade, pola acefalia que supón o desexo de definir co pasado a hora de hoxe. Esta gafuara, de ser leigada a si mesma, debera irse, por exemplo, a Madrid, metrópole peninsular da barbarie civilizada, onde a súa teimosía anti-cronolóxica encadraría moi ben, completando aquel ambiente de inferioridade. Pero é a nosa desgracia que non só non fan iso senón que aínda teñen o pretendemento, que en parte conseguen, de pasar por persoeiros da nosa cultura; e isto con outras cousas máis, é o que non pode seguir sendo.


Non é que nós adoezamos do tan extendido andacio de desbotar o vello por sistema e sen razón, cousa que se ve facer a miúdo ás Juventudes doutras terras. É que xa vai tendo carácter crónico a atrofia de sensibilidade na maioría dos que escriben en galego, e ameázanos o contaixo do pobo se non se atalla o mal. Este contaxio arrepiante será unha realidade se a xeración galega que hoxe medra ó acougo das Irmandades Nacionalistas, chega a tomar por mestres de sensibilidade os nosos prestixos literarios.
Tida en conta a importancia primordial que a Arte ten nos rexurdimentos raciais (miudean os movementos nacionalistas que comenzan polo arredismo artístico) chegaremos a coidar senón fracasado polo menos de remota eficacia o actual movemento rexurdente na Galicia se non se consegue un troque radical no aspecto da nosa Literatura. Porque é pretender andar cos pés atados o tratar de libertarnos dos trabamentos externos sen facer antes o mesmo coa podredume interior.


Os nosos poetas, dende os precursores ata os seus herdeiros actuais, non serviron máis que para embrutecer o noso sentimento. Esta verdade, espallada aos catro ventos, sería o verdadeiro comenzo da loita xeral galeguista. Porque o voluntario castramento espiritual e colectivo que supón na Galicia a existencia do caciquismo, da ignorancia, do renunciamento á vida e á dignidade, cómpre anulalo antes que no terreo polítio-social, no senso estético.
Unha conveniencia estética pura e enxebre é o primeiro paso da volta a nós mesmos. E o máximo crime de lesa patria é un verso dese xeito que pregoan as ras da lagoa académica querendo impor o seu anacrónico croar por riba de toda voz nova, ceibe e ceibista. Porque ese fato de eunucos literarios, de espírito choído e ateigado dunha declamatoira cursilería palabreira, son os que farán arrenegar de si mesmo a calquera bo galego de espírito amplexo e depurado que coide ver neles a alma da raza. Mentres que tódalas culturas europeas foron erguendo, de pouco tempo acá, mausoleos de escuridade encol dese xeito de mortos en vida, que espectáculo é o que damos en Galicia? Momias que fan esculturas á súa imaxe e semellanza. Mentres eles, cinguidos ó pasado, seguen cicelando estatuas feitas, fagamos nós, coas nosas inquedanzas,unha nova figura, grotesca quizais pero nova ó fin, para retábulo dos tempos.


Diciamos no comenzo que respetabamos os devanceiros, pero queremos facer constar que non é nado este respeto nin na admiración nin na inferioridade nosa. Nós non admiramos a ninguén nin nos coidamos inferiores a ninguén. 0 noso respecto vén de que eles non tiveron culpa de vivir nun tempo de choída incultura castelá.
Inda que nos esforzaramos por atopar algo de bo nos precursores, o noso traballo sería infructuoso. Nós non podemos ollar sen carraxe o baixo e noxento ruralismo de Losada. Nin ese interese en converter o galego na fala intérprete de tódalas indecencias e vulgaridades que tiveron Losada e a maioria dos "mestres" menores. Nin a baldeirez verbalista, importación madrileña e con isto xa se di todo, de Curros. Non podemos prestar a nosa louvanza á socorrida e ridícula "posse" do falso romantismo, enfermidade de moda naquel tempo, que chegou a deslucir algunha das páxinas verdadeiramente nosas, grandes e persoais de Rosalía. Nin interesarnos polo estreito xeito de Pondal, que tan só puido ser un imperceptible eco da grandiosidade dos rumorosos e da maxestosa paganía bárdica. 0 herdo dos devanceiros redúcese pois a un exemplo de vontade e patriotismo, espido de toda eficacia literaria como non sexa pola reacción que produce o desagrado.

II


Comenzaremos invocando a Valle-Inclán. Mestre: Chamámoslle mestre por ser vostede o "mestre" da Xuventude Imbécil de Galicia. Noso non; que, endebén, sabemos comparar a súa modernidade coa covardía do débil tan só pode vivir facendo claudicantes concesións ó forte. Non tería o seu nome acolleita nestas liñas se quixeramos tan só chamarlle aquilo. Pero ten que ser ó falar dese fato de cabezas ocas, nenos "foulard e de rubi", engaiolados polo innegable prestigio da prosa e da ridícula mentira dunha epopeia aventureira que vostede, unha e outra, falsifican. Sabemos que con intermedios himnarios ó Gran Pontifice da baldeireza en traxe de festa (Este Gran D. Ramón ...) entran a estrago pola fala meseteira, con gran desprestixio dela, por certo. Tamén sabemos que adoecen de imbecilidade, inxénita ou contaxiada, e que a vostede lle debemos o telos levado para "alá". Isto derradeiro é cousa que nunca ben lle agradeceremos.
Agora, o que quixeramos conseguir da súa incensada personalidade sería que intensificase a campaña castelanizante porque nos arrepía o pensamento de que eles se coidasen chamados por estas nosas verbas de mocidade e chegase algún a desertar de la "lengua de Cervantes" para vir a baldeirar na nosa Fala as produccións do seu serrín encefálico. Esto estaría moi mal. Mal para o castelán, idioma oficial da cursilería, que, polo mesmo ten dereito a aquelas cousas, e mal para o galego, digno de moita mellor sorte. E a vós, pobriños mamaleites literarios, desexámosvos cordialmente que calquera día vos publiquen un verso na derradeira fofia dunha desas indixentes revistas madrileñas, doada palestra dos vosos esforzos, que é o máximo desiderátum voso, Madrid precísavos para personaxes da súa opereta


Hai os que teñén algún valor e desménteno expresándose en castelán. A estes só queremos recomendarlles que escriban en catalán, inglés ou francés. Extranxeira por extranxeira, vale máis unha fala de Europa que a da Meseta. Hai os galegos capacitados para vivir hoxe que, por rutina, seguen ollando para atrás. Porque agardamos a súa conversión, só queremos dicirlles que xa é hora. Hai os dunha certa clase derradeira, dos cales abonda con... non falar deles.

III


Despois de ter dito que non traemos pretensións doutorais nin doutro xeito semellante, xa non cómpre dicir que estamos moi lonxe de querer impor ningunha concreta lexislación estética.
Cansos xa de percorrer camiños vellos e fracasados, temos arrenegado de todos eles; pero non queremos sinalar un camino determinado. A nosa ruta, nos primeiros pasos, quere tan só coñecer por onde non debemos ir: tódolos outros caminos poden ser nosos. A Novidade que enxerguemos é tan só un arredamento, un ceibamento do pasado sen a definición da súa resultanza: isto é arbitrariamente persoal. E aquí cómpre que manifestemos a falla de creto que nos merece a gran parte dos novos "movementos" literarios e artísticos, con ningún dos cales, enténdase ben, queremos que se trabuque a nosa rebeldía. Porque case todos eles esquecen unha daquelas dúas bases. Ou son un negamento non só do pasado se nón de tódolos tempos e tódalas cousas, dende o bo gusto ata a razón máis rudimentosa, ou queren encadrar a estética actualista en dogmáticos preceptos, todo o novos que se queira pero pouco respetosos, dende logo, coa anárquica dilema individual.


Tamén nós temos, inda que noutra orde, os nosos imperativos, e comenzamos pola máis agresiva intrasixencia na Fala. Unha fala que non estea pervertida por académicos nin por puristas; que non sufrise os estancamentos de verdugos armados de gramática que a emparedasen nun feixe de regras como quen garda un mito en sete uchas concéntricas, terá que ser unha fala de inmellorables posibilidades porque o seu estado ceibe permitiralle axeitarse a tódalas navidades, a tódolos variamentos porviristas que tome o noso gusto. E consentiralle o seu indelineamento ser cicelado de xeito que ela sexa un instrumento do artista e non el escravo dela. Pero hai aínda unha razón de orde suprema: a nosa Fala é nosa. Pospola a outra calquera, é unha forma do suicidio. Esta nosa exaltación do Verbo tamén quere dicir algo ós vellos e castelanizantes. Algún deses escribidores híbrido, bilingües queremos dicir, que fan da literatura algo así como un deporte que favorece a dixestión, arrecada o galego cada vez que quere dicir unha estupidez moi grande, reservando o castelán para cando coidan ("eles") que están en razón. A maximidade da devoción que temos pola nosa Fala, pódelles dar a medida do desprecio que sentimos por eles.


Arrenegamos de mestres e dos seus consellos. Toda voz allea tende a excusar a nosa sinceridade,que é sagra porque é a nosa vida e debemos espertala a non ser desleigados a nos mesmos. Arrenegamos da Lei e do Costume. Cada importa alleeira vén roubarlle á nosa mocidade unha á. Arrenegamos dos temas obrigados. É vergoñoso falar da escravitude da Terra, mentres non se teña feito todo o que cómpre por anulala. 0 pranto e a elexía, fixeron coidar ós alleos que somos un pobo de mulleres. Como bos cidadáns da futura República Galega gardemos os nosos cantos patrióticos para o día en que deamos ao vento a súa Bandeira e non poidan ser testigos da cobardía e da mansedume. A literatura paisaxista ó xeito de fotografía iluminada con notas de turista burgués é a maior caloña da nosa paisaxe, que aínda agarda a sensibilidade complexa do noso tempo para ser interpretada. Arrenegamos de toda imitanza. A dos vellos en nome da Vida; a dos nosos en nome da Novidade.

Individualismo

Consagramos a individualidade ata o extremo de desexar que a definición de cada un de nós sexa unha verba: o seu propio nome.

IV


Agora cómprevos dicir, mozos da nosa Terra, se pensades seguir indo costa abaixo polo tempo ou encarados co porvir.Se queredes libertarvos do xerme da vellez e da morte. Se queredes adonarvos da vosa mocidade ou seguir sacrificándoa nun altar de Mitos e Fracasos. Cómpre romper a marcha pola mesma estrada que fagamos cos nosos pasos e afrontar nela unha peregrinaxe sen chegada, porque en cada relanzo do camiño agárdanos unha voz que nos berra: ¡Máis alá!

Fonte : Mil primaveras máis (Roberto Abalde)

http://www.galespa.com.ar/