Instrucciones para subir una escalera
| ||
Nadie
habrá dejado de observar que con frecuencia el suelo se pliega de
manera tal que una parte sube en ángulo recto con el plano del suelo, y
luego la parte siguiente se coloca paralela a este plano, para dar paso
a una nueva perpendicular, conducta que se repite en espiral o en línea
quebrada hasta alturas sumamente variables. Agachándose y poniendo la
mano izquierda en una de las partes verticales, y la derecha en la
horizontal correspondiente, se está en posesión momentánea de un
peldaño o escalón. Cada uno de estos peldaños, formados como se ve por
dos elementos, se situó un tanto más arriba y adelante que el anterior,
principio que da sentido a la escalera, ya que cualquiera otra
combinación producirá formas quizá más bellas o pintorescas, pero
incapaces de trasladar de una planta baja a un primer piso.
Las
escaleras se suben de frente, pues hacia atrás o de costado resultan
particularmente incómodas. La actitud natural consiste en mantenerse de
pie, los brazos colgando sin esfuerzo, la cabeza erguida aunque no
tanto que los ojos dejen de ver los peldaños inmediatamente superiores
al que se pisa, y respirando lenta y regularmente. Para subir una
escalera se comienza por levantar esa parte del cuerpo situada a la
derecha abajo, envuelta casi siempre en cuero o gamuza, y que salvo
excepciones cabe exactamente en el escalón. Puesta en el primer peldaño
dicha parte, que para abreviar llamaremos pie, se recoge la parte
equivalente de la izquierda (también llamada pie, pero que no ha de
confundirse con el pie antes citado), y llevándola a la altura del pie,
se le hace seguir hasta colocarla en el segundo peldaño, con lo cual en
éste descansará el pie, y en el primero descansará el pie. (Los
primeros peldaños son siempre los más difíciles, hasta adquirir la
coordinación necesaria. La coincidencia de nombre entre el pie y el pie
hace difícil la explicación. Cuídese especialmente de no levantar al
mismo tiempo el pie y el pie).
Llegando en esta forma al segundo
peldaño, basta repetir alternadamente los movimientos hasta encontrarse
con el final de la escalera. Se sale de ella fácilmente, con un ligero
golpe de talón que la fija en su sitio, del que no se moverá hasta el
momento del descenso.
Aí atrás conseguimos este texto de Cortázar on line e púxémolo na pantalla grande da biblioteca para darlle unha lectura tamén grande. Todo o mundo quedou sorprendido da asombrosa facilidade que o autor ten para expresar da maneira máis complexa que se poida imaxinar os actos reflexos que realizamos sen pensar nos nosos desprazamentos cotiáns. Neste caso, subir unha escaleira. O que nos quedou moi clariño é que a maioría das fazañas que realizamos inconscientemente son moitísimo máis doadas de realizar que de explicar, que ás veces as explicacións constitúen todo o desafío intelectual a realizar e que o corpo está dotado dunha intelixencia especial para a acción que non cabe en ningún tipo de explicacións alén da literatura, que sempre anda de brincadeira.
Entón demos renda solta ás nosas capacidades expresivas e propuxémonos facer pequenos textos con temas inimaxinables. Ou sexa, decidimos algo así como aplicar unha lupa moi potente ao día a día ata conseguir ver con ela todos os pequenos milagros que cada momento ten. E, nalgúns casos, saíron cousas como estas:
EU E MÁIS A PEDRA
Un día calquera viña de volta a casa. Mentres camiñaba obsevei un momento o chan. Ao facelo encontrei unha pedra. Aquela pedra tiña algo especial, non sei, pero interesoume tanto que a levei comigo a casa. Mentres andaba empezamos a falar, encantábame falar con ela, sabía que sempre estaría disposta a escoitar os meus problemas. Todos os días ía con ela xogar ao fútbol ( era malísima xogando, nunca metía gol), baloncesto, camiñar. Unha vez case morre xa que a levei á piscina e a pobre case afoga. Tiven que facerlle o boca a boca.
Un día calquera, faltábame o xeado de morodo da neveira. Pregunteille se o lambera ela pero negouse a dar ningunha resposta. Enfadeime con ela e deixei de falarlle. Cada día estaba máis triste e doíame estar sen ela. Unha semana máis tarde decidín volver a falarlle. A pedra non estaba! O cazurdo do meu irmán pequeno guindouna pola ventá.
Despois daquel incidente caín nunha depresión e levoume dous anos saír, pero hoxe en día aínda me quedan secuelas. Ao meu irmán retireille as falas.
YOUSSEF CONVERSA TELEFÓNICA Un grupo de homes están na piscina, soa un teléfono e un deles sae da auga. Colle o aparello e di: - Aló? - Querido? - Querida? - Estás na piscina? - Si - Estou nunha tenda de roupa e acabo de ver un conxunto precioso, podo mercalo? - Pero canto custa? - 155 euros - Ben, vale, se tanto che gusta! - Ah! e acabo de pasar por diante dun concesionario de Mercedes e estaría ben cambiar o BMW......xa......o vendedor díxome que nos facía prezo... - Canto? - 150.000 - Ummmm...ben, de acordo. - Ah! outra cousiña.....pasei por diante dunha inmobiliaria e tiñan en oferta unha casa con xardín moi grande, ao pé da praia.....só 53 millóns. - Ben, vale, pero nada máis eh! - Grazas, cariño. Como te quero! - E eu a ti, meu ben. Despois de finalizar a chamada o tal volve á piscina co aparello na man e pregunta: De quen é este móbil? PIERO INSTRUCIÓNS PARA RAÑARSE Para empezar tes que notar que che proe algo. Se ves que o pruído non cesa, non tes máis que localizar o sitio, mover o brazo en dirección a ese lugar ata dar co punto exacto. Unha vez alí, colles un dedo e déixalo escorrer esfregando suavemente a uña contra a pel. Se iso non abonda, pódeste servir doutros dedos para repetir o mesmo movemento pero sempre alternándoos, sen perder o ritmo. Non esquezas que andar a rañarse non sempre é bo, no sitio da rañadura pode aparecer unha ferida. E ademais xa o di o refrán...."O comer e o rañar todo mal é empezar" LUCAS |
Este é un blogue creado por e para o alumnado de 3º e 4ºda ESO A do IES República Oriental do Uruguai de Vigo-Teis coa finalidade de facer pública a actividade creativa dos grupos na materia de Lingua e Literatura Galega. Comezamos esta aventura no curso 2009-2010 e aínda non soubemos parar. Benvid@s!
venres, 27 de abril de 2012
Queremos tanto a Cortázar
luns, 16 de abril de 2012
San Simón: A illa da memoria
A Illa de San Simón // http://cuadernodelasletras.blogspot.com/
View more PowerPoint from Maria José
Cachinando nos programas que permiten verquer na rede os traballos que imos facendo, demos de novo co Slide Share e tentamos descargar material que tiñamos sobre as marabillas da Ría de Vigo. Concretamente varias presentacións en Power Point sobre a toponimia, arboredo, lugares emblemáticos, historia, configuración xeográfica......pero topamos con dificultades porque pesan de máis e non admite arquivos con máis de 10MB. Así é que teremos que facer unha selección e alixeiralos para poder experimentar con eles na rede nese tipo de formato. Outra opción é pagar a descarga....pero parece que non está o forno para bolos nas arcas públicas ( sempre e cando non se trate de capturar elefantes, claro). Pero como non hai mal que por ben non veña, demos cun precioso traballo xa en rede que cumpre cos nosos obxectivos básicos orixinais, que é amosarvos todo canto poidamos da nosa contorna inmediata. E velaí tendes unhas cantas diapositivas sobre un dos lugares máis emblemáticos e queridos da nosa ría: a senlleira e enigmática Illa de San Simón. Esa historia hai que contala de vagar.
Etiquetas:
a memoria,
documentais,
presentacións
venres, 13 de abril de 2012
facendo os soños realidade
Hoxe tivemos o inmenso pracer de facer unha multisesión adicada ao audiovisual galego no Uruguai. Improvisamos un patio de butacas na biblioteca e alá fomos cos de 1º e 3º falar e ver en pantalla grande como pouco a pouco vai callando un audiovisual galaico no que, sen dúbida, todos temos un pequeno gran de area que aportar.
Os nosos invitados foron nada máis e nada menos que o director e os actores e actriz principal do último traballo cinematográfico estreado na nosa terra: Vilamor. Neste filme recréase a apaixoante historia duns mozos e mozas que decidiron alá polo principio dos oitenta montar unha comuna nunha aldea abandonada do Caurel. O filme estreouse con éxito onte en Vigo e xa se pode ver en tres salas da cidade. Hai que ir alá. Estreas en galego son unha auténtica rareza que non imos desaproveitar. Ademais, quedamos todos invitados a participar nun concurso de vídeo que fomente o noso cinema.
Como nos deu tempo, os pequenos amosaron aos de 3º os seus traballos lexicográficos en vídeo e os de 3º amosaron aos pequenos os seus. Foi moi divertido escoitar as peticións de revisionado de vídeos e os aplausos entusiastas do público. A temperatura na biblioteca subiu considerablemente cando demos cun vídeoclip de Toñito de Poi na nova páxina web do audivisual en Galiza que tenta tapar o gran furado que deixou Flocostv.
Boa fin de semana a toda a comunidade educativa do Uruguai e que sigan agromando ideas gloriosas para que todos os nosos soños callen en fermosas realidades.
Algúns enlaces sobre a película:
1. Páxina web de Vilamor. Material fotográfico, tráilers, equipo, etc.
2. Blog de Vilamor onde aparecen as bases do concurso de vídeo e todo tipo de información sobre a súa estrea.
3. Críticas na prensa
Algúns enlaces sobre a película:
1. Páxina web de Vilamor. Material fotográfico, tráilers, equipo, etc.
2. Blog de Vilamor onde aparecen as bases do concurso de vídeo e todo tipo de información sobre a súa estrea.
3. Críticas na prensa
xoves, 12 de abril de 2012
Mago de oz - Hasta que el cuerpo aguante
ATA QUE O CORPO TIRE
Podes arrincarme o corazón do peito
e converter en marmurio lene a miña voz
reducir toda unha vida só a un renglón
Podes sobre min dar opinión sesgada
criticarme o oficio que non é porvir
que alimento a fogueira da imaxinación
Pode que a chuvia caia sobre o céo
que o mar perdido vaia a un río morrer
que a noite cante ao galo na mañá
que coas ánimas foi pasalo ben
Vivo coa paixón a flor de pel
entre estrofas darás co meu fogar
ela agarda a que retorne
e mentres eu gardo os seus bicos e a súa voz
no corazón
Busco no camiño todas as respostas
e doume conta de que están en min
comunicador de soños quero ser
Músico son, músico serei
condutor de sensacións á túa pel
fabrico lembranzas, cantas con saudade a miña canción
Xamais poderei deixala
a vida é unha canción
son escultor da alma
son músico e amo en clave de sol
ata que me aguante a voz
bis
Estamos loucos de atar
somos trovadores na túa cidade
damos pinceladas de cor á túa gris realidade
somos medio cabaleiros, medio bohemios e troleiros
non somos o que un pai quere para a filliña bebé
Ata que o corpo tire
ata que morra a miña voz
ata que o corpo tire
seguirei vivindo como son
ata,ata,ata,ata.......
MAGO DE OZ
Versioneada ao galego por............................MARÍA
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)