xoves, 20 de novembro de 2014

Conexión Vía Láctea









                     








                                    



Onte, 19 de novembro, os alumnos de cuarto da ESO participaron na videoconferencia realizada para toda a galaxia galáctica sobre a novela A esmorga de Blanco Amor . Falouse do gran reto de levala ás pantallas respectando o idioma, a sensibilidade e o ambiente galaico da novela . Os nosos alumnos tiveron oportunidade de falar en directo co director da película, Ignacio Vilar, e cos actores Miguel de Lira, Morris e Karra Elejalde. Este último respostou con moito pormenor á pregunta de como conseguiron rodar a escena do pazo ardendo sen que ardese ningún edificio emblemático do noso patrimonio histórico. Tamén lle preguntamos a Miguel de Lira sobre a complexidade de asumir con naturalidade o galego do interior que aparece recollido na novela; Miguel fixo unha brincadeira contestándonos en uruguaio e salientou, xa en galego, a complexidade idiomática da literatura de Blanco amor, que foi un dos primeiros escritores contemporáneos en utilizar un idioma pangalaico que tiña trazos de moitas variantes dialectais. Preguntamos sobre os orzamentos para a realización da película e moitas cousas máis.
Queremos agradecer a Vía Láctea Filmes a invitación a participar neste evento. Tamén a todo o alumnado que se presentou voluntario para realizar as preguntas e conversar co director e os actores. Ao profesor de TIC, Osvaldo, por axudarnos a establecer a conexión e a todos os que puxeron ao noso dispór todos os medios para levar adiante esta iniciativa: Departamento de dinamización do galego, equipo directivo, etc.

Por último, lembrar que mañá é a estrea da película en todas as salas comerciais das cidades galegas; por primeira vez na historia do cinema galego un produto audiovisual noso ten a consideración e proxección mediática que merece. Parabéns a todos os que o facedes posible!








Enlace permanente de imagen incrustada





mércores, 12 de novembro de 2014

A velliña vella de VICENTE RISCO



UNIDADE DIDÁCTICA co texto íntegro

http://youtu.be/Xu7ZMxWrNNA: VERSIÓN TEATRAL



 




A VELLIÑA VELLA

PRINCIPIO DUNHA HISTORIA

O escudeiro Pay Soares, que non fora na súa vida ao San Andrés de Teixido, ergueuse na súa cova e tomou camiño cara ao Norte.
Camiñando, camiñando, surtiulle unha velliña vella, branca como o luar, de loito vestida. Pay Soares ficou os xoellos no chan e beixoulle os pés.
‐ Por onde vas, Pay Soares?
‐ Lonxe, cara ao norte, ao San Andrés de Teixido.
‐ Non entrarás no ceo se aló non vas...
‐ Ides soiña e tristeira ...
‐ Coroa podía eu levar na miña testa.
‐ Se tiverades fillos que a recadasen!
‐ Logo é certo que o mundo principia unha nova vida?
‐ Andan a crebar as vellas madeas.
‐ Tamén eu vou chamar aos meus fillos ...
E a velliña vella colleu para a vila e chamou á porta dun seu fillo que era avogado.
‐ Veño a que defendas o meu dereito.
‐ Cal é, logo o voso dereito?
‐ Houbo un tempo no que toda esta terra era mina, e os meus fillos tamén eran meus. Mais viñeron os meus veciños e fixéronse donos dos meus eidos, e mais asañáronse na miña honra. E trocaron de tal xeito aos meus fillos, que case non os coñezo, nin eles me coñecen a min. Tanto se imitan aos estraños... E coma ti es avogado, quero que defendas o meu dereito, para que me fagan xustiza, e me volvan os meus fillos, e me volvan o meu casar.
Respondeu o avogado:
‐ Señora, eu non podo defender o voso dereito, que non está escrito en ningún código. Eu non defendo máis que os dereitos que estean amparados pola lei.
E a velliña vella marchou coa alma amargurada pola rúada da orballeira frienta, e foi onda un seu fillo que era escritor.
‐ Onda ti veño para que me defendas. Ti escribes nos papeis e os homes escóitante. Fixéronme inxustiza é tiráronme o que era meu. O meu fillo avogado non me quere defender, porque o
meu dereito non está nos códigos. Mais ti has falar por min, para que a xente faga leis que me amparen.
Respodeu o escritor:
‐ Señora, a xente dáme tino porque lle falo do que ela quere. Quen ten que ver co voso dereito?
Eu non vos podo defender, senón perderei o creto.
E a velliña vella mrachou coa alma amargurada pola rúa choviñenta petar a outra porta. E foi ver a un seu fillo que viñera das Américas con moito diñeiro.
‐ Aquí veño onda ti, poque os que me podían defender, desbotáronme; non queren pedir para min xustiza, nin vingar as aldraxes que me fan. É que me ven pobre. Mais ti darasme os cartos e erguerei todos os meus fillos atrás de min.
Respondeu o americano:
‐ Señora, eu teño que atender cos meus cartos ás obras que traio entre mans: eu fago escolas, asilos e hospitais que pasman á xente e pregoan o meu nome. Se eu vos dera tino, quen me ía chamar gran filántropo?
E a velliña vella fuxiu da vila e principiou a andar por unha corredoira enlamada. Ao pé do camiño, atopou a un dos seus fillos, que era labrego, traballando nun eido.
A velliña vella faloulle:
‐ Eu tiña terras, e xa non as teño; tiña fillos, e os fillos déixanme. Andei a pedir xustiza,
pecháronme todas as portas...
O labrego escoitaba moi atento, botado para adiante, apoiado coas dúas mans no legón.
A velliña vella seguiu:
‐ Andei na vila petando a todas as portas, de todas me botaron. Agora veño onda ti, que me has defender contra todos. Se ti queres, recobrarei as miñas terras, os meus fillos voltarán onda min,
e tornarei ser o que fun.
O labrego respondeu:
‐ Señora, o que a vostede lle pasa, levar, lévame lástima... Afellas que me leva!... Mais neste mundo, cada un goberna a súa vida e procura do seu... Velai está: se viñera un goberno que quitara os foros, que quitara os caciques, que quitara os trabucos...
E revolveuse e seguiu sachando no eido.
A velliña vella, magoada e tristeira foi andando, andando...
O escudeiro Pay Soares tornaba da súa romaxe, en procura da súa campa na igrexa da aldea. No medio da gándara esquiva, atopou a velliña vella, a carón dunha pedra das que chaman pedras
dos xentís.
Estaba petando nela cun croio, para espertar aos que dormen debaixo o sono eterno...




xoves, 6 de novembro de 2014

Se eu fose autor



Se eu fose autor

Se eu fose autor - Cousas de Castelao

Se eu fose autor escribiría unha peza en dous lances. A obriña duraría dez minutos nada máis.

LANCE PRIMEIRO
Érguese o pano e aparece unha corte aldeán. Enriba do estrume hai unha vaca morta. Ó redor da vaca hai unha vella velliña, unha muller avellentada, unha moza garrida, dúas rapaciñas bonitas, un vello petrucio e tres nenos loiros. Todos choran a fío i enxoitan os ollos coas mans. Todos fan o pranto e din cousas tristes que fan rir, ditos paifocos de xentes labregas, angurentas e cobizosas, que pensan que a morte dunha vaca é unha gran desgracia. O pranto debe ter unha gracia choqueira, para que estoupen da risa os de “patio de butacas”.
E cando se fartan de ri-los señoritos, baixará o pano.

LANCE SEGUNDO
Érguese o pano e aparece un estrado elegante, adobiado con moito señorío. Enriba dunha mesa de pés ferrados de bronce, hai unha bandexa de prata, enriba da bandexa hai unha almofada de damasco, enriba da almofada hai unha cadeliña morta. A cadela morta semellará unha folerpa de neve. Ó seu redor chora unha fidalgona e dúas fidalguiñas novas. Todas elas fan o pranto i enxoitan as bágoas con paniños de encaixe. Todas van dicindo, unha a unha, as mesmas parvadas que dixeron os labregos diante da vaca morta, ditos tristes que fan rir, porque a morte dunha cadela non é para tanto.
E cando a xente do galiñeiro se farte de rir a cachón, baixará o pano moi amodiño.




Texto extraído de manuelrivas.com


1. PARALELISMOS
2. SIMBOLOXÍA
3. AUSENCIAS SIGNIFICATIVAS
4. INTERPRETACIÓN
5. ESTILO CASTELAO