xoves, 29 de outubro de 2009

A emigración clandestina



A emigración clandestina é un fenómeno moi común en África. A maior parte dos xoves africanos usan baiucos para chegar ás costas europeas. Ex: España, Italia. Cando eu estaba en Senegal un amigo meu chamoume por teléfono e pregunteille onde andaba, dixome que en España (Canarias) eu dixenlle como fixera para chegar alí, el díxome cun baiuco . Eu quedei abraiado e case nun minuto non puiden facer ou decir nada porque é algo moi perigoso “cando 50 persoas saen só chegan 20 ou 25 “ O mellor da xoventude africana morreu no mar .Grazas á emigración clandestina África sofre nuha perda moi grande de xente nova.

Sunligal

domingo, 18 de outubro de 2009

O outro día

O outro día estaba a pasear o meu can cando, de repente, bato con oito ou dez cagadas de can. Deume moito noxo e marchamos pasear a outro sitio. A xente non debería contaminar tanto os campos e os paseos. Eu pola miña parte recollo cunha bolsa e penso que así deberían facelo todos e non seguir contaminando. A policía tamén o debería ter en conta e multar ou sancionar dalgunha maneira que axude a non contaminar máis. Por exemplo recoller toda a merda do parque.
Inconformista.

xoves, 15 de outubro de 2009

Broncas con “cariño”


O outro día a miña nai botoume a bronca. Ela é unha desas persoas que mentres che berran che cambia o nome, pero non cho cambia de forma despectiva, cámbiao por diminutivos ou palabras coma “cariño”. É algo que non entendo, está cabreada pero trátame dunha forma coa que non me trata o resto do día. É moi desconcertante, é coma se estivese encabuxada pero non o quixese demostrar. Se tanto enfado ten, por que me chama así? Sería mellor que me chamase polo meu nome . Son manías que non entenderemos nunca.


Gallaecia

Unha historia en Príncipe


Esta historia aconteceu o anterior sábado , cando estabamos eu e máis tres amigos na rúa de Príncipe viguesa.
Estabamos a falar entre nós , sentados , e nisto aparece unha señora duns 60-65 anos , vestida totalmente de branco e con pelo canoso , que se nos acerca , e cun ton como de ida , comeza a dicirnos cousas sobre Deus . que se ía salvarnos , que se non nos deixaramos enganar polos curas.., e tras dous minutos de cousas relixiosas , despediuse de nós e continuou a súa camiñada pola rúa Príncipe en diante.
Ó dia seguinte , un amigo meu volveuna encontrar e volveu contarlle o mesmo…

Vaughton