sábado, 7 de xuño de 2014

O OUTRO EU de MARIO BENEDETTI



O outro eu




Tratábase dun rapaz corrente: nos pantalóns formábanselle xeonlleiras, lía historietas, facía ruído cando comía, metía os dedos ao nariz, roncaba na sesta, chamábase Armando. Corrente en todo menos nunha cousa: tiña Outro Eu.

O Outro Eu usaba certa poesía na mirada, namorábase das actrices, mentía cautelosamente, emocionábase nos atardeceres. Ao rapaz preocupáballe moito o seu Outro Eu e facíalle sentirse incómodo fronte aos seus amigos. Por outra parte o Outro Eu era melancólico, e debido a iso, Armando non podía ser tan vulgar como era o seu desexo.

Unha tarde Armando chegou canso do traballo, quitou os zapatos, moveu lentamente os dedos dos pés e acendeu a radio. Na radio estaba Mozart, pero o rapaz durmiuse. Cando espertou o Outro Eu choraba con desconsolo. No primeiro momento, o rapaz non soubo que facer, pero despois refíxose e insultou concienciudamente o Outro Eu. Este non dixo nada, pero á mañá seguinte suicidárase.

Ao principio a morte do Outro Eu foi un rudo golpe para o pobre Armando, pero deseguida pensou que agora si podería ser enteiramente vulgar. Ese pensamento reconfortouno.

Só levaba cinco días de loito, cando saíu á rúa co propósito de lucir a súa nova e completa vulgaridade. Dende lonxe viu que se achegaban os seus amigos. Iso encheuno de felicidade e inmediatamente estalou en risadas.

Non obstante, cando pasaron xunto a el, eles non notaron a súa presenza. Para peor de males, o rapaz alcanzou a escoitar que comentaban: «Pobre Armando. E pensar que parecía tan forte e saudable».

O rapaz non tivo máis remedio que deixar de rir e, ao mesmo tempo, sentiu á altura do esterno un afogo que se parecía bastante á nostalxia. Pero non puido sentir auténtica melancolía, porque toda a melancolía se a levara o Outro Eu.

Tradución de Sara P.

René Magritte: O dobre secreto



El Otro Yo
[Cuento. Texto completo]
Mario Benedetti


Se trataba de un muchacho corriente: en los pantalones se le formaban rodilleras, leía historietas, hacía ruido cuando comía, se metía los dedos a la nariz, roncaba en la siesta, se llamaba Armando. Corriente en todo menos en una cosa: tenía Otro Yo.
El Otro Yo usaba cierta poesía en la mirada, se enamoraba de las actrices, mentía cautelosamente, se emocionaba en los atardeceres. Al muchacho le preocupaba mucho su Otro Yo y le hacía sentirse incómodo frente a sus amigos. Por otra parte el Otro Yo era melancólico, y debido a ello, Armando no podía ser tan vulgar como era su deseo.
Una tarde Armando llegó cansado del trabajo, se quitó los zapatos, movió lentamente los dedos de los pies y encendió la radio. En la radio estaba Mozart, pero el muchacho se durmió. Cuando despertó el Otro Yo lloraba con desconsuelo. En el primer momento, el muchacho no supo qué hacer, pero después se rehizo e insultó concienzudamente al Otro Yo. Este no dijo nada, pero a la mañana siguiente se había suicidado.
Al principio la muerte del Otro Yo fue un rudo golpe para el pobre Armando, pero enseguida pensó que ahora sí podría ser enteramente vulgar. Ese pensamiento lo reconfortó.
Sólo llevaba cinco días de luto, cuando salió a la calle con el propósito de lucir su nueva y completa vulgaridad. Desde lejos vio que se acercaban sus amigos. Eso le lleno de felicidad e inmediatamente estalló en risotadas.
Sin embargo, cuando pasaron junto a él, ellos no notaron su presencia. Para peor de males, el muchacho alcanzó a escuchar que comentaban: «Pobre Armando. Y pensar que parecía tan fuerte y saludable».
El muchacho no tuvo más remedio que dejar de reír y, al mismo tiempo, sintió a la altura del esternón un ahogo que se parecía bastante a la nostalgia. Pero no pudo sentir auténtica melancolía, porque toda la melancolía se la había llevado el Otro Yo.
FIN




Ningún comentario: