Cousas que pasan

AS PORTAS DO SOÑO

Estaba eu moi tranquilo vendo a televisión, nun momento dado virei a cabeza e os meus ollos bateron cunha porta, unha porta laranxa que nunca antes viran. Algo me atraía con forza cara ela, incitándome a traspasala. Fíxeno cos ollos pechados e cando os abrín encontreime nun lugar estraño, gustoume. Había uns longos xardíns con fontes que botaban chorros divertidos. Seguín andando ata que batín cun ferrancho, corrín cara atrás para ver que sería, encontrei catro columnas xigantescas que se xuntaban facendo un pico, pechei os ollos para ver se era verdade e todo desapareceu. Agora era todo area, parecía que estaba nun deserto, ía moito frío; quixen fuxir de alí, empecei a correr e veu un can; acerqueime a el para acariñalo e púxoseme a falar. Díxome que correse ata aquela porta, unha porta que eu non vira ata aquel momento. Do outro lado encontreime no instituto.

POR: J10

POR AQUÍ E POR ACOLÁ

Estaba eu na miña aldea, na casa había dous cans e varias serpes. Estaba eu chorando enriba do mármore da cociña pedindo axuda ao meu primo pero el estaba a comer e non me facía caso e eu non podía baixar do mármore da cociña porque estaba moi moi asustado, pero....caín e aparecín no instituto, na aula de música.....saín correndo e aparecín no Calvario onde atopei o meu pai. O meu pai ía sen zapatos e eu non paraba de preguntarlle por que non levaba zapatos, pero el non me respondía; levoume ata a porta dun portal que era moi rara e aí remata o meu soño.  

POR: SK8

O MEU PEIXIÑO LARANXA

Estou na praia coa miña amiga Anabel, a miña veciña Marta e a súa nai.

Teño un peixiño laranxa dentro dunha bolsa na man.

Encántame este peixiño.

De súpeto aparece un gran dinosaurio verde e tírame o peixiño.

Empezo a chorar.

Toda a xente que hai na praia sae correndo escapando do furioso dinosaurio, pero eu quero recuperar o que me roubou.

A nai da miña veciña tira de min e consegue levarme ata o coche.

POR: NUCLO

NA ALDEA

Estabamos na casa da aldea. Era o cumpreanos dunha compañeira de clase e celebámolo alí. Había moita xente, xente coñecida e xente que na miña vida vira.
No lugar do canastro había un gran encoro que utilizabamos como piscina. Eu dispúxenme a saltar cando todos empezaron a correr e a berrar. Asusteime e tamén empecei a correr. No momento de saír pola porta, algo me agarrou por detrás e aparecín outra vez no encoro a piques de saltar. Volveuse repetir todo exactamente igual e, como eu xa sabía o que ía pasar, empecei a correr máis rápido.

Cando por fin conseguín sáir da casa, en vez de aparecer nun sitio real, aparecín nun campo verde cunha praia detrás, como se a casa estivese alí.

POR: SORI