Galicia despois da Guerra Civil

Territorios inventados ( micropoemas)

Miña nai mandoume ir facer a compra, díxome que fose a por medio kilo de narís de paiasos, dous ladrillos con abelás, e  grans de arena para rebozar os filetes; tamén me dixera que collera catro balóns laranxas para o almorzo do día seguinte. Cando fun pagar  algo chamou a miña atención, a caixeira tiña unhas perlas que brillaban cando sorría.
TMT

Estaba na praia camiñando,

mentres a area de veludo

aloumiñaba os meus pés.

Escoitando as ondas romper

como se estivesen a murmurar 

a letra dunha canción, 

e vendo como o algodón do ceo

se ía afastando do sol.

SIDNEI

 Estaba eu no meu cuarto, cando soou unha música que me indicaba que había alguén esperando que abrise a porta. Cando abrín, unha mancha negra que logo enchería a miña vida de cor asomaba a súa cabeciña por debaixo dunha manta.

En canto o metín no meu salón, comenzou a saltar. Parecía feliz no que sería o seu novo fogar.

ZAIRA

Cando cheguei ao medio e medio do escenario, decateime de que non ía ser capaz. O ameazante ruído da xente era coma unha tormenta. Tiña medo. Que digo medo? Pánico, puro pánico. Estabamos sós: un micro, 10.000 persoas e mais eu, e o seu ruído eran fortes trebóns. Malditos sexan todos os que me dixeron que nacín para isto. Maldito sexa eu por confiar na súa palabra. Tentei falar, pero non saía nin un fío de voz da miña gorxa. Definitivamente, non era capaz: a miña vista anubrouse, e a tormenta cesou.

COLLEL

A miña viaxe a Canadá comezou no aeroporto. Este lugar é como un niño de aves migratorias que voan a diferentes lugares. Ou como un formigueiro, cheo de formigas que saen  para buscar o mellor para elas.

Xa dentro do paxaro, Canadá paréceme un lenzo de cor verde salferido  dun sucre moi branco e denso que lle dá  un aspecto navideño. No chan,  pódese ver un labirinto de columnas que se elevan cara o ceo sen final algún. Ten moita vida o lugar: o rei do bosque coa súa enorme coroa acompañado polos súas compañeiras e paxaros sen plumas que voan de árbore en árbore.

Pola noite a aurora boreal lévate a creer que os espíritos do bosque e dos nosos antespasados e familiares seguen connosco e sopran o vento frío para que te axude nos momentos difíciles.

 ANTONTEIS

O neno saíu  dar unha volta, ía unha calor  infernal e decidiu ir a unha xeladaría. Comprou un facho con chama branca e ao saborealo sentiu unha sensación fría coma o inverno.

AP9

Estaba saÍndo da casa, caían chuzos e tiven que coller un paraugas. A medida que ía acercándome ao meu destino a chuvia convertíase en puntas que se cravaban na miña pel. Xa terminando a tarde,  a escuma gris do ceo volveuse aínda máis negra. 

AAL

Onte fun como un caracol á panadería comprar a mellor torta de Santiago, atopeina e semellaba un campo cuberto de neve, e no medio unha arbore caida.

GR2

As ventás das casas son coma os ollos das persoas,

observan pero non din nada.

As ventás son ollos tranquilos ,miran as persoas caminando,correndo…

pero non se moven.

Os ollos das casas ven pasar o tempo facendo sempre o mesmo ,

ollando o mundo.

C8 

A folla que aboiaba polo suspiro da terra.
O fume que se alzaba polo ruxido da fogueira.
A auga que berraba ao caer da fervenza.
O todo que  exhalaba ao converterse en nada.
A vida que murmuraba por culpa da morte.

?

Onte durmín como un bebé, abrazada ao meu peluche, o que me rouba un sorriso cada vez que o vexo.

Ata que apareceu o día resoando a campá.

AP7

Hai días nos que os días paran. Días nos que podes atopar instantes fermosos coma xemas, xemas fermosas coma persoas e persoas que fan os máis fermosos instantes.

Eu coñecín a xema da miña vida, nun día no que o tempo morreu e naceu. Nun día no que o ceo decidiu rir e chorar.

Eu coñecín o brillo das alfaias. O fulgor das risas, dos soños e das bágoas. Todo iso o atopei nunha persoa.

No mesmo día que deixei de soñar que vivía, para vivir na procura de qué soñar.

PEPA

 

 Os meus ollos son pequenas fiestras que abren ó mencer e pechan ó solpor, como o nacemento e a morte de cada día. Móllanse as miñas fiestras os días os días de tristeza.

MALDIVAS

Onte  lin no xonal que está noite ía  nevar , así que cando espertei  vestinme  coma un raio e saín á estrada.

Todo estaba cuberto por azucar glas e non podía parar de mirar ao meu redor , era unha paixase tan bonita e tan branca... pero a miña vista centrouse neses ollos azuis mar do meu veciño que estaba tan alegre coma min por poder ver esa paixase.  

C21

Era unha mañá coma outra calquera, fun ao supermercado  facer a compra, cando fun a un pasigo coller a comida notei como as lámpadas do teito brillaban coma o lume de san Xoan. Logo fun  á carniceria e atopeime cuns asasinos cortando a carne do porco, saín alporizado e agocheime nunha tenda onde vendian peles de animais expostas, todas de diferente forma e cores e tamaños.  

BURBIA

Ía a nena camiñando pola praia descalza, os finos grans da fariña metíanselle entre as dedas de boneca, e as nubes tapabn o Sol que brillaba máis que o sorriso máis branco do mundo,  máis que a escuma dos linces mariños.

MES

 ELA: Os seus cabelos son ouro, os seus ollos  coma soles  e cando dorme eclípsans; os seus beizos son como doces nubes. É fraxil coma un cristal, tenra como un bebé e bonita coma un diamante.

CHAMPÚ

Cheguei a esa caixiña de pedra e metinme no sobre, no meu pequeno sobre, xa era case media noite e podíanse observar as faíscas escintilando pola xanela, quedei deitado comendo teito e soñando na miña nube. Case escoitaba eses monstros que se alimentan do vento do mar e que batían coa forza dos mariñeiros cando van pescar suando coma testemuñas falsas no inferno do verán.

GALIA

Cousas da periferia

Periféricos, el documental.[2006][VHSrip][Español] from Il Canalla Rubens on Vimeo.


Neste documental aparecen algúns dos protagonistas da movida viguesa dos oitenta tal e como son na actualidade, trinta anos máis tarde. Botan con humor unha ollada retrospectiva  sobre a cidade nos inicios da democracia, moi pouco que ver co Vigo tecno dos centros comerciais de hoxendía.

Imaxe extraída dun dos nímeros da revista Tintimán, buque insignia do grafismo dos oitenta.

POSTA EN ESCENA DE Cousas

 O pasado mes de decembro despedimos o primeiro trimestre do curso 2017-18 cunha posta en escena de varias Cousas de Castelao. A idea desenvólvea o grupo Os Quinquilláns en colaboración coa editorial Galaxia. Como amosan as imaxes, foron quen de levar ao escenario a  estética de contrastes moi característica do autor. Moi boa idea!

Retrincos

Premendo na imaxe accédese ao texto completo

Vento ferido - Versión completa (curtametraxe)

As bibliotecas viventes

Onte, 6 de abril, o alumnado de 4º da ESO asistiu ás bibliotecas viventes no pavillón de As Travesas. Todos os libros vivos que están ao noso dispór este ano teñen temática deportiva. Dende un afeccionado á bicicleta de montaña a un xogador olímpico veterano, dende unha árbitra de balonmán ata unha taikondista. Todos eles e elas contaron a súa longa experiencia no mundo do deporte local e internacional. Mesmo hai un libro vivo sobre as retransmisións radiadas e televisadas de eventos deportivos. Agradecemos ao concello esta valiosa oferta educativa para o alumnado da escola pública viguesa. Os rapaces disfrutaron dunha conversa en galego informal e tiveron oportunidade de investigar en cada libro todos os aspectos que reclamaron o seu interese. Para o curso que vén contade de novo connosco!