CON ANACOS DO MEU INTERIOR
Con anacos do meu interior
fago xogos de mans
Sollar do sol encol
dos agros e o silenzo que alborexa
Con ancos de min
Xogador.
Un subtil son de lonxe
fío claro
A tristura dos eixos abate nos pinos
Na corredoira da fonte van pasos
Un paxaro que pasa cortando a fiestra
Con anacos de min
Non reparo.
Con anacos do meu interior
malabarescamente
enrabesadamente
auto-rompecabezador
Manoel Antonio: Con anacos do meu interior, publicado postumamente.
COMENTARIO
Neste
poema publicado póstumamente polo vangardista Manoel Antonio o autor
fala nun eu lírico que carece de receptor, facéndoo semellar un
monólogo, pois o poeta parece falar consigo mesmo.
O poema comeza: "con anacos do meu interior", este primeiro verso anticípanos o tema que o autor vai tratar: o seu mundo interior. Para isto, Manoel Antonio non se apoia en elementos internos do seu ser, se non que nos oferta unha serie de imaxes e sóns do mundo exterior para deixar claro, que o que el é, o conforma en gran parte, o mundo no que vive, como tamén el é quen en gran parte modela o mundo exterior.
Así o autor dinos: "Sollar do sol encol, dos agros e o silenzo que alborexa" (referíndose o sol que quenta os campos recén saído) e segue percorrendo pedazos da súa vida con versos coma: "Un subtil son de lonxe" "fío claro" "A tristura dos eixos abate nos pinos" (Estes versos lembran o són do típico carro labrego que caracteria tanto o agro galego) "Na corredoira da fonte van pasos" (Aquí observamos, ou mais ben, escoitamos, a típica escena da xente dirixíndose cara a fonte tan necesaria para vivir nesa época) "Un paxaro que pasa cortando a fiestra" (Aquí faise unha referencia a un paxaro que pasa voando pero o que se nos oferta é unha impresión visual insólita e xoga coa imaxe do paxaro dicindo que está a cortar a fiestra cando en realidade non é así)
O autor, finalmente remata o poema describindo o modo en que ve a vida e plásmaa nas súas obras, para esto utiliza tres palabras (malabarescamente, enrabesadamente e auto-rompecabezador) das cales só unha é aceptada polo dicionario (enrabesadamente), sendo as dúas restantes colleita propia do autor. Neste poema podemos ver dúas grandes características da lírica vangardista, xa que está carente de rima tradicional e en canto á métrica este é polisimétrico. Ou sexa, verso libre. Manoel Antonio recorre ós paralelismos e as anáforas (Versos 1 e 14 e 5 e 12) e utiliza sinestesias dotando de sensacións a cousas que realmente non as teñen.
Comentario aportado por......................LÚAR
Comentario realizado en abril do 2011 para tirarrollas
Ningún comentario:
Publicar un comentario